– Co za idealny tata! – Posłuchajcie! W korytarzu stała walizka. Sara była zaskoczona, myśląc, że może jej mąż wyjeżdża w podróż służbową. Wziął dziecko, położył je, a potem
Miałam zaledwie 10 lat, kiedy moja matka postanowiła ponownie wyjść za mąż. Jej nowy mąż nie chciał mnie w pobliżu, więc wysłała mnie do cioci. Moja matka nigdy nas nie wspierała — interesowało ją tylko jej nowe życie, zostawiając mnie i ciocię, abyśmy radziły sobie same z jej skromnym dochodem. Moja ciocia nigdy mnie nie lubiła.
Wychowując córkę samotnie po tym, jak mąż ich opuścił, Anna stara się pogodzić pracę z rodzicielstwem. Pewnego dnia słowa jej córki boleśnie ujawniają emocjonalne koszty ich napiętej relacji.
To wydarzyło się w naszej małej miejscowości. Para pracowała w lokalnym szpitalu. Żona była pediatrą, a mąż chirurgiem. Wydawało się, że mają dobre życie, ale sytuacja nagle się pogorszyła.
Siedziałyśmy razem, moja córka i ja, łzy płynęły nam po twarzach. Zostałyśmy porzucone. Obie. W ciągu dwóch dni. Jej chłopak ją zostawił, a mój mąż mnie. To tchórze. Nawet nie mieli odwagi powiedzieć tego prosto w twarz. Emilia dostała wiadomość na mediach społecznościowych. Ja dostałam SMS-a. SMS-a! Po 15 latach małżeństwa. Żałosny SMS. Nawet nie zasłużyłam na rozmowę. Mój mąż odszedł dwie godziny temu.
Zawsze wierzyłam, że mam idealną rodzinę. Robiłam wszystko dla mojego męża, całkowicie tracąc siebie w nim i naszych dzieciach. Nie będę kłamać, zawsze myślałam
Postanowił po pracy pojechać do rodziców, aby nie zarazić dzieci. Z dwójką małych chorych dzieci byłaby to katastrofa, więc poparłam jego decyzję. Ale sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem.
Mam 55 lat, a moja córka ma 30. Mieszkaliśmy w Warszawie, a kiedy moja córka miała 4 lata, rozwiodłam się z mężem, ponieważ był uzależniony. Musiałam polegać wyłącznie na sobie, żyjąc z tego, co zarabiałam, ponieważ mój były mąż nie zapewniał żadnego wsparcia i był bezrobotny. To doprowadziło do zaległości w czynszu. Kiedy moja córka miała 12 lat, musiałam podjąć trudną decyzję.
Jakie zawody mają wasi ojcowie? Budowniczy, lekarz, nauczyciel? Mój biologiczny ojciec był całe życie marynarzem. Podróżował, poznawał ludzi, obserwował. Przynajmniej tak sobie wyobrażałem jako dziecko. W końcu nie mieszkaliśmy razem: ojciec opuścił nas, gdy miałem pięć lat. Mama zawsze mówiła, że gonił za marzeniami. Nie byli sobie pisani. Wkrótce, w naszym życiu
Wiktoria była niesamowicie piękną kobietą. Naturalnie, mężczyźni próbowali ją zdobyć, ale ona była niezainteresowana i spędzała czas tylko w gronie bliskich przyjaciół. Nigdy nie zwracała uwagi na nikogo innego.
„Tato, przestań dzwonić. Nie mam już czasu, żeby ci pomagać.” Vincent westchnął ciężko. Spodziewał się podobnej reakcji od swojego syna, Jana, ale mimo to czuł niepokój. Minęło piętnaście lat od ich ostatniej normalnej rozmowy. Gdy tylko Jan otrzymał swoją część spadku, zniknął. Nigdy naprawdę nie potrzebował swojego ojca – tylko tego, co mógł od niego dostać.
„Poprosiłam ją, żeby popilnowała Natana, gdy zabiorę Zosię do pediatry, ale odmówiła. Wiesz, ma umówioną wizytę u fryzjera i nie zamierza jej odwoływać.”
