W pierwszy dzień w nowej szkole, Eryk, młody czarnoskóry chłopiec, zauważył Zosię, białą dziewczynkę, płaczącą samotnie na placu zabaw. Poruszony jej łzami, postanowił ją pocieszyć. Nie wiedzieli jeszcze, że ich prosty akt dobroci zainspiruje całą społeczność szkolną.
Hojność i pokora to cnoty, które często idą w parze i tworzą najbardziej zapadające w pamięć interakcje. Ta historia rozgrywa się w niebie, na pokładzie lotu nad Polską, gdzie spotkałem Annę i jej córkę, Zuzię. To, co nastąpiło po prostym geście ofiarowania Zuzi słodyczy, pozostawiło niezapomniane wrażenie na moim rozumieniu rodzicielstwa, dzieciństwa i złożoności ludzkiej natury.
Ten incydent rozegrał się trzy lata temu w klasie czwartej mojego syna, dotycząc jego koleżanki, Emilii, i pokazał, jak szybkie sądy mogą być zarówno bolesne, jak i mylące. Klasa była różnorodną mieszanką tła i osobowości, ale generalnie dobrze się dogadywali. W połowie roku ich ukochana nauczycielka, pani Nowak, poszła na urlop macierzyński, a dynamika w klasie znacząco się zmieniła pod kierunkiem nowej nauczycielki, pani Kowalskiej.
