Noc Burzy: Tajemnica Mojej Matki i Zdrada, Która Zmieniła Wszystko

— Nie możesz tego zrobić, Andrzej! — głos mojej mamy, Danuty, przeszył ciszę nocy jak błyskawica. Stałam na schodach, wstrzymując oddech. Burza szalała za oknem, a ja czułam, jakby pioruny waliły prosto we mnie.

— Danuta, to nie jest twoja sprawa! — odpowiedział mój mąż, Marek, z takim gniewem, jakiego nigdy wcześniej u niego nie słyszałam.

Serce waliło mi jak oszalałe. Co oni ukrywają? Dlaczego rozmawiają o czymś tak ważnym beze mnie? Przez chwilę miałam ochotę wejść do kuchni i zażądać wyjaśnień, ale coś mnie powstrzymało. Może strach przed tym, co mogłabym usłyszeć?

Słyszałam tylko urywane słowa: „Ona nie może się dowiedzieć”, „To zniszczy wszystko”, „Obiecałeś mi!”. Poczułam lodowaty dreszcz na plecach. O kim mówili? O mnie? O mojej córce Julce? A może o czymś, co wydarzyło się dawno temu?

Wróciłam do sypialni, ale nie mogłam zasnąć. Marek przyszedł późno, nie patrząc mi w oczy. Mama rano zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Ale ja już wiedziałam, że coś się zmieniło. Coś pękło.

Przez kolejne dni próbowałam żyć normalnie. Pracowałam zdalnie jako księgowa, odbierałam Julkę z przedszkola, gotowałam obiady. Ale każda rozmowa z Markiem była napięta, każde spojrzenie mamy — podejrzane. Czułam się jak aktorka w kiepskim teatrze.

W końcu nie wytrzymałam. W sobotę wieczorem, kiedy Julka spała u koleżanki, usiadłam z Markiem przy stole.

— Marek, powiedz mi prawdę. Co się dzieje między tobą a moją mamą?

Zbladł. Przez chwilę myślałam, że zemdleje.

— Nic… — zaczął, ale widziałam w jego oczach panikę.

— Słyszałam waszą rozmowę tamtej nocy — powiedziałam cicho. — Chcę wiedzieć wszystko.

Marek spuścił głowę. — To nie jest takie proste…

— Powiedz mi! — krzyknęłam.

Wtedy weszła mama. Zobaczyła nas i od razu zrozumiała.

— Kinga… — zaczęła łamiącym się głosem. — Proszę cię, nie każ nam tego mówić.

— Musicie! — odpowiedziałam stanowczo.

Mama usiadła naprzeciwko mnie. Widziałam łzy w jej oczach.

— To wszystko przez mnie… — wyszeptała. — Marek… Marek miał romans. Ale nie ze mną! Z twoją przyjaciółką, Anką.

Poczułam, jak świat wiruje. Anka? Moja najbliższa przyjaciółka od liceum? To niemożliwe!

— To było tylko raz… — Marek próbował się tłumaczyć. — Byłem pijany po imprezie firmowej. To nic nie znaczyło!

Mama złapała mnie za rękę.

— Dowiedziałam się przypadkiem. Chciałam ci powiedzieć, ale Marek błagał mnie o milczenie. Myślałam… myślałam, że to lepiej dla ciebie.

Nie mogłam oddychać. Wszystko we mnie krzyczało: zdrada! Kłamstwo! Upokorzenie!

Wybiegłam z domu i biegłam przed siebie w deszczu, aż zabrakło mi sił. Usiadłam na ławce pod blokiem i płakałam jak dziecko.

Przez następne dni żyłam jak w transie. Nie rozmawiałam ani z Markiem, ani z mamą. Unikałam Anki. Julka pytała: „Mamusiu, dlaczego jesteś smutna?”, a ja nie umiałam jej odpowiedzieć.

W końcu Anka przyszła do mnie sama.

— Kinga… przepraszam cię. To był błąd. Nigdy sobie tego nie wybaczę.

Patrzyłyśmy na siebie przez łzy. Chciałam ją znienawidzić, ale byłam zbyt zmęczona.

Mama próbowała mnie przekonać, żebym wybaczyła Markowi dla dobra Julki.

— Ludzie popełniają błędy — mówiła cicho. — Ale rodzina jest najważniejsza.

Ale czy rodzina oparta na kłamstwie naprawdę jest rodziną?

Marek błagał o drugą szansę. Obiecywał terapię, zmianę pracy, wszystko…

Nie wiedziałam, co robić. Czułam się rozdarta między gniewem a tęsknotą za dawnym życiem.

Minęły tygodnie. Zaczęliśmy chodzić na terapię małżeńską. Były łzy, krzyki i chwile ciszy tak gęstej, że można ją było kroić nożem.

Mama wyprowadziła się do siostry na jakiś czas. Anka zerwała kontakt ze mną i całą naszą paczką znajomych.

Julka coraz częściej rysowała smutne obrazki i pytała: „Czy tata jeszcze nas kocha?”

Czasem myślę, że ta burzliwa noc była końcem mojego dawnego życia i początkiem czegoś nowego — choć jeszcze nie wiem czego.

Czy można odbudować zaufanie po zdradzie? Czy rodzina to tylko wspólne zdjęcia na ścianie i udawanie szczęścia? A może prawdziwa siła tkwi w tym, żeby umieć przebaczyć — sobie i innym?

Czasem patrzę w lustro i pytam samą siebie: czy jestem gotowa zacząć od nowa? Czy wy bylibyście w stanie wybaczyć taką zdradę?