Od zawsze wierzyłam, że miłość jest fundamentem każdego związku, a wszystko inne jest drugorzędne. Wyszłam za mąż młodo, jeszcze na studiach. Mój mąż, Piotr, był moim kolegą z uczelni. Nie pochodził z zamożnej rodziny, ale miałam własne mieszkanie, prezent od mojej zmarłej babci. Kochałam Piotra głęboko i nic innego nie miało znaczenia.
W poprzednim wpisie podzieliłam się swoją historią związku, który trwał ponad trzy lata, pełnego marzeń i obietnic, które nigdy się nie spełniły. Mój partner, który nieustannie przemieszczał się między tymczasowymi miejscami zamieszkania a moim mieszkaniem, wahał się przed podjęciem decyzji o stabilnym życiu i budowaniu wspólnej przyszłości. Twierdził, że potrzebuje więcej czasu.
Godziny po moim narodzeniu, zostałem porzucony przez rodziców z powodu rzadkiej wrodzonej wady. Przemierzając zawiłości systemu opieki zastępczej, napotkałem liczne przeszkody. To jest opowieść o moich cichych bitwach i surowych realiach, które musiałem znosić.
Marek był oczkiem w głowie swojej matki, zwłaszcza po tym, jak jego ojciec odszedł, gdy był jeszcze małym dzieckiem. Jego matka ponownie wyszła za mąż, a ojczym przyjął Marka jak własnego syna. Jednak gdy Marek przedstawił rodzinie swoją dziewczynę, Sarę, pojawiły się napięcia. Decyzja pary o potajemnym ślubie doprowadziła do rodzinnego rozłamu, który wydawał się niemożliwy do naprawienia.
Myślałam, że wychodzę za mężczyznę moich marzeń, ale po ślubie odkryłam, że mój mąż, Piotr, jest bardziej oddany swojej matce, Marii, niż mnie. Wprowadziliśmy się do jej domu, wierząc, że to będzie tymczasowe. Jednak szybko znalazłam się w sieci kontroli i manipulacji, z której nie mogłam się uwolnić.
Wyszłam za mąż za mężczyznę starszego o dwadzieścia lat, gdy miałam zaledwie 25 lat. Pracowałam wtedy jako asystentka w kancelarii prawnej, gdzie on był partnerem. Pomimo dezaprobaty mojej rodziny, posłuchałam serca. Teraz, po latach, czuję się odizolowana i zmagam się z samotnością.
Mój pierwszy mąż, Janek, był radosnym i beztroskim człowiekiem. Czas spędzony z nim był przyjemny; był wspaniałą osobą i dobrze zarabiał. Ogólnie rzecz biorąc, był energicznym człowiekiem, z którym można było wyruszyć w podróż dookoła świata. Gdyby nie jeden problem. Jego matka. Niezależnie od tego, gdzie byliśmy czy w jakiej sytuacji się znajdowaliśmy.
Poznałam mojego męża podczas studiów, wierząc, że znalazłam swoją bratnią duszę. Marek był troskliwy i kochający, a nasz związek wydawał się idealny. Po studiach oświadczył mi się, ale postanowiliśmy odłożyć ślub, aby ugruntować nasze kariery. Miałam 26 lat, kiedy w końcu się pobraliśmy. Teraz, w wieku 50 lat, muszę sama stawić czoła życiu.
Czasami osoby, którym najbardziej ufamy, mogą nas zranić w niewyobrażalny sposób. To historia dwóch najlepszych przyjaciółek, których więź została złamana przez zdradę, prowadząc do życiowego złamania serca.
Po 40 latach małżeństwa myślałam, że nic nas nie rozdzieli. Ale teraz, w wieku 65 i 70 lat, mój mąż i ja znajdujemy się w sądzie, próbując zakończyć nasz związek. Zawsze wierzyłam, że jesteśmy nierozłączni… W zeszłe Boże Narodzenie nasze dzieci zostawiły nam swojego psa, gdy same pojechały świętować z przyjaciółmi. Nie wiedziałam wtedy, że to będą ostatnie święta, które spędzimy razem jako para.
– Nie rozmawiamy z mamą od trzech miesięcy! – mówi trzydziestopięcioletnia Anna. – Zablokowałam ją wszędzie, umieściłam na czarnej liście, a co najważniejsze, przestałam jej pomagać finansowo… Teraz płacę tylko za jej mieszkanie, a raz w miesiącu zamawiam dostawę zakupów z ciężkimi produktami: kasze, olej, cukier. I to wszystko. Resztę musi opłacić sama.
Na początku wydawał się idealnym mężczyzną. Przynosił mi kwiaty bez okazji, odbierał z pracy, kupował leki i zawsze był gotów pomóc. Moi rodzice go uwielbiali. Ale potem wszystko się zmieniło.
