„Od trzech lat dzielimy dom z Panią Kowalską. Oprócz mojej teściowej, jest mój mąż Piotr, nasz trzyletni syn Kacper i ja. Wyprowadzka nie wchodzi w grę. Pensja Piotra ledwo pokrywa podstawowe potrzeby, a moja praca na pół etatu jako nauczycielka zastępcza niewiele dodaje do naszego budżetu. Mieszkamy razem, ale nie bez konfliktów…”
Ania i Marek od dawna marzyli o nowej saunie z cedru do swojego ogrodu. Chcieli, aby pachniała świeżym drewnem… Mieli już jedną, ale była tak stara i zniszczona. Nie wiedzieli jednak, że ich marzenie zamieni się w koszmar.
Trzy lata temu nie narzekaliśmy, bo nie mieliśmy jeszcze dzieci i nie planowaliśmy ich mieć. Teraz jednak, zmagamy się z trudnościami, a obietnica mamy wciąż wisi nad nami.
Z jej wyrazu twarzy było jasne, że nie przyszła na przyjacielską rozmowę przy kawie. „Mój syn nie będzie gospodarzem domu!” krzyknęła do Ewy. „Dzień dobry, Anno.”
Nie udało nam się zebrać pieniędzy, by sprowadzić tatę na Święta, by mógł zobaczyć swoją wnuczkę. Teraz wierzy, że nie chcemy z nim spędzać czasu, co rozdziera naszą rodzinę.
Okazuje się, że tylko mąż jest odpowiedzialny za utrzymanie rodziny. Jego pensja jest skromna, więc żyją w biedzie — nie starcza nawet na podstawowe potrzeby.
Jest zimną, bezduszną babcią, która powinna zająć się swoimi problemami, jeśli jest gotowa wyrzucić swoją roczną wnuczkę na ulicę.
Wzięliśmy ślub, gdy mieliśmy po dwadzieścia trzy lata. Wtedy byłam już w ciąży. Właśnie skończyliśmy studia pedagogiczne. Nasze rodziny nie były zamożne, więc musieliśmy ciężko pracować, aby związać koniec z końcem. Zrezygnowałam z urlopu macierzyńskiego i zdecydowałam się na karmienie mlekiem modyfikowanym. Czy to przez stres, czy coś innego, od tego momentu wszystko zaczęło się psuć.
Moja babcia zawsze mówiła, że jeśli czujesz się przygnębiony, powinieneś się śmiać, a kiedy czujesz się naprawdę źle, powinieneś śmiać się jeszcze głośniej. Kiedy Jan zobaczył
Moja babcia zawsze mówiła, że jeśli czujesz się przygnębiony, powinieneś się śmiać, a kiedy czujesz się naprawdę źle, powinieneś śmiać się jeszcze głośniej. Kiedy Jan zobaczył
Żyliśmy w domu, który pilnie potrzebował remontu, ale problemy finansowe uniemożliwiały nam jakiekolwiek poprawki. W wieku dwudziestu lat wyszłam za mąż i opuściłam moje małe miasteczko. To była decyzja, która zmieniła moje życie na zawsze.
Te słowa pozostawiają ślad nie tylko na jej życiu, ale także na życiu jej dzieci. Jaka jest ich wina? Czy ktoś myśli o dzieciach w takich sytuacjach?
