Moja teściowa, Anna, ma 55 lat. Jest pełna energii i zawsze dba o swój wygląd, podążając za najnowszymi trendami mody. Po rozwodzie z ojcem mojego męża Piotra, postanowiła poświęcić swoje życie jedynemu synowi. Mimo że mieszka w innej części miasta, czuję, jakby była zawsze obecna.
Pani Kowalska była w drodze po swoją wnuczkę, czując rzadką radość. Uśmiechała się nieustannie, a jej obcasy stukały o chodnik, przypominając jej młodsze lata. Powodem jej szczęścia było to, że w końcu udało jej się znaleźć własne miejsce. Mieszkanie było w nowym budynku, przestronne i jasne, choć miało tylko jeden pokój. Musiała oszczędzać przez prawie dwa lata, ponieważ pieniądze ze sprzedaży domu na wsi wystarczyły tylko na
Wyobraź sobie: moja synowa nawet nie próbuje ukryć, że mnie nie lubi! Mówi mi to prosto w twarz przy każdej okazji. A mój syn o tym wie! Mam sześćdziesiąt lat i czuję się jak najmniej ulubiona matka i teściowa. Zawsze wiedziałam, że posiadanie jedynego dziecka to zły pomysł. Nie można ich trzymać przy sobie na zawsze.
Na początku wydawał się idealnym mężczyzną. Przynosił mi kwiaty bez okazji, odbierał z pracy, kupował leki i zawsze był gotów pomóc. Moi rodzice go uwielbiali. Ale potem wszystko się zmieniło.
Myślałam, że znalazłam prawdziwą miłość po raz pierwszy w życiu. Dziwnie, te przyjemne emocje nie odciągały mnie od nauki; wręcz przeciwnie, pomagały mi się jeszcze bardziej skupić.
Od chwili, gdy poznałam przyszłą żonę mojego syna, wiedziałam, że nie jest dla niego odpowiednia. Wydawała się nieprzygotowana na obowiązki małżeństwa i brakowało jej poczucia odpowiedzialności. Mój syn poznał ją przez internet, a mimo moich obaw ich związek się rozwijał. To historia mojej walki o akceptację jej i ostatecznego rozpadu.
Praca na długie godziny i nieregularne zmiany stały się dla mnie codziennością. Mój mąż często wyrażał swoje niezadowolenie z powodu mojej wymagającej pracy, ale nigdy nie przypuszczałam, że doprowadzi to do tak bolesnego odkrycia.
Staram się utrzymać dobre relacje z moją teściową, ale czasami mam wrażenie, że myśli tylko o sobie. Niedawno skończyłem trzydzieści cztery lata, a nasze małżeństwo przeszło przez wiele trudnych chwil.
Mój biologiczny ojciec opuścił moją mamę, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Do dziesiątego roku życia nazywałam mojego ojczyma „tatą”, nie wiedząc, że nie jest moim prawdziwym ojcem. Kiedy odkryłam prawdę, nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Nie byłam już małą dziewczynką, więc traktowałam ojczyma tak samo jak wcześniej. Jednak teraz, gdy zbliża się ślub mojej młodszej siostry, zmagam się z zazdrością i zamieszaniem związanym z zachowaniem mojego ojczyma.
Po przejściu na emeryturę, teściowa spędzała więcej czasu w swoim wiejskim domu. Wydawało się, że wszystko będzie spokojne, ale nasza wizyta przyniosła nieoczekiwane emocje.
