Po naszym rozwodzie, mając na uwadze dwoje dzieci, Aleksander i ja myśleliśmy, że wszystko mamy poukładane. Nasz starszy syn, Kacper, miał sześć lat, a najmłodsza, Hania, zaledwie cztery. Wszyscy, włącznie z sędzią, wierzyli, że Aleksander jest zaangażowany w wspólne rodzicielstwo. Jednak jego entuzjazm osłabł, gdy rzeczywistość pełnoetatowego ojcostwa bez bufora małżeństwa dała o sobie znać. Jego prawnik kiedyś malował obraz oddanego taty, ale codzienne obowiązki szybko okazały się zbyt dużym wyzwaniem dla Aleksandra.