Opowiadam o trudnych relacjach z mamą po rozstaniu rodziców i o tym, jak jej brak akceptacji dla mojego narzeczonego wpływa na moje życie. Przeżywam wewnętrzny konflikt między lojalnością wobec mamy a własnym szczęściem. Zastanawiam się, czy można pogodzić miłość do rodziny z miłością do drugiego człowieka.
Jako najstarsze dziecko w rodzinie, wcześnie przejąłem odpowiedzialność. Już w wieku siedmiu lat pomagałem mamie z młodszym bratem. Nauczyłem się przygotowywać mu mleko i pilnować go. Robiłem wszystko oprócz zmiany pieluch. Z wiekiem wyzwania się zmieniały, ale problemów tylko przybywało. Dobre wyniki w szkole dodawały mi jeszcze więcej obowiązków.
Miałam zaledwie 23 lata, kiedy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Dawidem. Dawid miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo miał dość ciągłych obowiązków – w końcu musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. W ogóle mu się to nie podobało. Po co wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją kochankę?
Nie byłam dla niej niemiła; jej sporadyczne wybuchy przyjmowałam z humorem, a rozmowy o wyjątkowości jej syna wspierałam z entuzjazmem. Ironią jest, że powiedziałam, że mam dość.
