Nazywam się Jadwiga i po 35 latach małżeństwa zdecydowałam się na rozwód. Przez lata byłam niewidzialna, tłumiłam swoje potrzeby i marzenia, aż w końcu powiedziałam dość. Dziś, mając prawie 60 lat, po raz pierwszy wybieram siebie i zastanawiam się, czy nie jest już za późno na szczęście.
To opowieść o tym, jak przez lata żyłam w cieniu oczekiwań mojej mamy i siostry, zapominając o własnych pragnieniach. W dramatyczny sposób opisuję moment, w którym zrozumiałam, że nie mogę dłużej rezygnować z siebie. Czy naprawdę można poświęcać się bez końca dla innych, nie tracąc przy tym własnej tożsamości?
Od lat czułam się w swoim domu jak niewidzialna służąca. Opowiadam o mojej walce o szacunek, własny głos i prawo do marzeń w małżeństwie z Markiem. Może ktoś z Was przeżywa coś podobnego – czy jest na to sposób?
Całe życie poświęciłam rodzinie, a kiedy w końcu odważyłam się pomyśleć o sobie, moja córka odwróciła się ode mnie. Zostałam postawiona przed wyborem: własne szczęście czy kontakt z ukochaną wnuczką. Czy naprawdę matka nie ma prawa do własnego życia?
Wszystko zaczęło się od jednego zdania, które usłyszałam od męża: 'Kasia, rozmawiałem z mamą i doszliśmy do wniosku, że nie jesteś dobrą gospodynią.’ Od tamtej chwili moje życie wywróciło się do góry nogami. Szukam odpowiedzi, gdzie kończy się miłość, a zaczyna poświęcenie i utrata własnej wartości.
Mam na imię Teresa i przez 67 lat byłam dokładnie taka, jak ode mnie oczekiwano. Dopiero teraz, gdy dzieci dorosły, a mąż odszedł, postanowiłam żyć po swojemu. To historia o tym, jak trudno jest wyrwać się z ról narzuconych przez rodzinę i społeczeństwo – i jak wiele można jeszcze odzyskać.
To opowieść o tym, jak odważyłam się przeciwstawić teściowej, która latami ingerowała w nasze życie. Przeżyłam rodzinny chaos, kryzys małżeński i odkryłam w sobie siłę, by walczyć o własne szczęście. Ta historia nauczyła mnie, że mam prawo do szacunku i miłości.
