„Dwa razy w roku wysyłam mojemu najstarszemu wnukowi, który jest studentem, trochę pieniędzy. Wysyłam tę samą kwotę jego dwóm młodszym siostrom. Dziewczyny zawsze dzwonią, aby mi podziękować, podzielić się radością z prezentu i opowiedzieć, co kupiły lub planują kupić. Ale od mojego wnuka nie ma ani telefonu, ani listu, ani wiadomości” – żali się
Pobraliśmy się, gdy oboje mieliśmy po dwadzieścia cztery lata. W tym czasie byłam już w ciąży. Właśnie skończyliśmy studia pedagogiczne. Nasze rodziny nie były zamożne, więc musieliśmy ciężko pracować. Zrezygnowałam z urlopu macierzyńskiego i wybrałam karmienie mlekiem modyfikowanym. Czy to był stres, czy
Ona widzi w nim coś, czego ja nie potrafię zrozumieć. Nie ma własnego mieszkania, brakuje mu stabilnej kariery i mało prawdopodobne, że kiedykolwiek się zmieni.
„Skąd ona wzięła tyle pieniędzy? Wiktoria powiedziała, że kupiła ją za 200 dolarów na wyprzedaży. I zbeształem ją, dla mnie to drogo. Ona dostaje…”
W wieku 35 lat Lena wciąż zmaga się z pustymi obietnicami, które składała jej matka, Sylwia. Mimo swojego wieku, Lena czuje się traktowana jak dziecko, starając się pogodzić oczekiwania wywołane zapewnieniami matki z rzeczywistością ich niespełnienia.
Wszyscy mamy tyle samo lat, podobnie jak nasze dzieci. Jesteśmy przyjaciółmi od dawna, zawsze razem.
Zbliżając się do moich trzydziestu kilku lat, zmagałam się z moją porcją rozczarowań w miłości i życiu. Nigdy nie wyszłam za mąż, nie mam dzieci i czuję się coraz bardziej izolowana, wierzyłam, że w końcu znalazłam połączenie z kimś, kto mnie rozumie. Ale pewnego wieczoru, wyznanie Krzysztofa zniszczyło moje nadzieje, przypominając o surowych realiach zakochania się w żonatym mężczyźnie. Jego słowa szacunku dla swojej żony sprawiły, że zdałam sobie sprawę z głębi mojego błędu.
