Czy to nadal kryzys wieku średniego? Moja żona ma 54 lata, ja 56. Jesteśmy małżeństwem od ponad 30 lat i mamy dwoje dzieci. Znamy się na wylot, ale ostatnio bardzo się zmieniła. Nie pokłóciliśmy się, ale czasami nie wiem, czy śmiać się, czy płakać z jej niedojrzałości.
Mimo że moja córka jasno wyraża swoje preferencje, jej babcie uparcie narzucają jej tradycyjne zabawki. To przykre, gdy dorośli ignorują proste prośby dziecka.
Jako najmłodszy w rodzinie nigdy nie czułem się rozpieszczany ani traktowany ulgowo. Mój brat i ja dorastaliśmy w małej wiosce na Podlasiu. Dla mnie to było zwykłe miejsce, ale teraz mam coś, do czego mogę to porównać. Nasza mama wychowywała nas sama, prowadząc małe gospodarstwo z kilkoma zwierzętami. Oto moja historia o zostawieniu tego wszystkiego za sobą.
W wieku 35 lat lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę miała dzieci. Byliśmy z mężem zdruzgotani. Potem, w cudowny sposób, zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Jednak gdy dorastała, nasza radość zamieniła się w niepokój.
Kiedy moja synowa urodziła, postanowiła zamieszkać z mamą, twierdząc, że potrzebuje pomocy. Mój syn został sam, a ich małżeństwo zaczęło się rozpadać.
Moja rodzina oczekuje, że przeproszę, ale nie czuję się winny. Po latach ciężkiej pracy w końcu spłaciłem kredyt studencki. Przez ostatnie pięć lat poświęcałem swoje życie osobiste dla stabilności finansowej.
Zrozumiałam, że nigdy nie kochał mnie na tyle, by być ojcem moich dzieci. Po rozmowie z bliską przyjaciółką, moją siostrą
Tamtego dnia stałem na przystanku autobusowym, czekając na autobus. Ku mojemu zaskoczeniu, wokół było niewiele osób. Tylko ja i jakiś facet rozmawiający przez telefon. Nie mając nic innego do roboty, słuchałem, co mówił… „Tak, kochanie, kupię ci cukierki po drodze… Co? Chcesz pizzę? Ale to po drugiej stronie miasta… Dobrze, pójdę, wszystko dla ciebie,” młody mężczyzna mówił czule. Odwróciłem się.
Po długiej walce z chorobą, moja żona odeszła niedawno. Mimo że pracuję jako kierowca ciężarówki, zawód bardzo poszukiwany w naszym małym miasteczku, napotkałem nieoczekiwane wyzwania związane z dziedziczeniem rodzinnym.
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że moje poświęcenia były na marne. Mam jeszcze jedną córkę. To jest nasza historia.
Mój biologiczny ojciec opuścił moją mamę, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Do dziesiątego roku życia nazywałam mojego ojczyma „tatą”, nie wiedząc, że nie jest moim prawdziwym ojcem. Kiedy odkryłam prawdę, nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Nie byłam już małą dziewczynką, więc traktowałam ojczyma tak samo jak wcześniej. Jednak teraz, gdy zbliża się ślub mojej młodszej siostry, zmagam się z zazdrością i zamieszaniem związanym z zachowaniem mojego ojczyma.
Moja teściowa zachowuje się jak rozpieszczone dziecko. Jest dorosłą kobietą, prawie 60-letnią, ale jej zachowanie jest bardzo niedojrzałe. Mój mąż jest jej jedynym synem. Wspiera ją we wszystkim i po prostu ją uwielbia. Wydaje mi się, że ona lubi to wykorzystywać. Jestem już matką dwójki dzieci, a planujemy trzecie. Zdaję sobie sprawę, że w domu
