Mam na imię Bartek. To historia o mojej siostrze Zosi, rodzinnych sekretach i bólu, który na zawsze zmienił nasze życie. Może ktoś z Was odnajdzie w niej siebie lub odwagę, by rozmawiać o tym, co najtrudniejsze.
Opowiadam historię o tym, jak relacja z moją siostrą, Martą, doprowadziła mnie do granic wytrzymałości. Przez lata byłam dla niej wsparciem, ale w końcu musiałam wybrać siebie i własną rodzinę. To opowieść o trudnych wyborach, poczuciu winy i pytaniu, czy więzy krwi naprawdę zobowiązują do poświęceń bez końca.
Nie tak wyobrażałam sobie pożegnanie z ojcem. Zamiast wspólnej żałoby, dom wypełniły kłótnie o spadek i gorzkie pretensje, które rozdarły naszą rodzinę. Czy można jeszcze poskładać to, co zostało z nas po tej wojnie?
Jako najstarsze dziecko w rodzinie, wcześnie przejąłem odpowiedzialność. Już w wieku siedmiu lat pomagałem mamie z młodszym bratem. Nauczyłem się przygotowywać mu mleko i pilnować go. Robiłem wszystko oprócz zmiany pieluch. Z wiekiem wyzwania się zmieniały, ale problemów tylko przybywało. Dobre wyniki w szkole dodawały mi jeszcze więcej obowiązków.
