– Nie rozmawiamy z mamą od trzech miesięcy! – mówi trzydziestopięcioletnia Anna. – Zablokowałam ją wszędzie, umieściłam na czarnej liście, a co najważniejsze, przestałam jej pomagać finansowo… Teraz płacę tylko za jej mieszkanie, a raz w miesiącu zamawiam dostawę zakupów z ciężkimi produktami: kasze, olej, cukier. I to wszystko. Resztę musi opłacić sama.
Wyobraź sobie: moja synowa nawet nie próbuje ukryć, że mnie nie lubi! Mówi mi to prosto w twarz przy każdej okazji. A mój syn o tym wie! Mam sześćdziesiąt lat i czuję się jak najmniej ulubiona matka i teściowa. Zawsze wiedziałam, że posiadanie jedynego dziecka to zły pomysł. Nie można ich trzymać przy sobie na zawsze.
Dorastając, mój brat i ja podążaliśmy różnymi ścieżkami. Ja zawsze skupiałem się na nauce, marząc o karierze prawnika. Mój brat natomiast wolał imprezować i żyć chwilą. Pewnego dnia przyjechał z wizytą i zaproponował coś, co wstrząsnęło mną do głębi.
Moja mama zawsze głosiła niezależność. Przez całe dzieciństwo podkreślała, że kobieta powinna być samodzielna i nie oczekiwać pomocy od innych. Teraz jednak potrzebuje wsparcia i nagle oczekuje, że to ja jej pomogę. Czy to nie jest sprzeczne z tym, czego mnie uczyła? Ale zacznijmy od początku. Kiedy skończyłam osiemnaście lat
Moje życie rodzinne nie jest usłane różami, a relacja z mężem jest skomplikowana. Nasza córka jest moim jedynym źródłem radości. Nie mieszkamy z rodzicami, a mimo że utrzymujemy dobre relacje z większością rodziny, moja relacja z teściową jest napięta. Udaje, że ma problemy finansowe, ale w rzeczywistości jest dość zamożna. Matka mojego męża nigdy nic nie daje swojej wnuczce. Może
Chcę zacząć od początku. Wychowywałam moją córkę sama. Lata temu mój mąż zostawił nas z problemami i długami. Wymagało to niesamowitego wysiłku, aby poradzić sobie ze wszystkim i wychować moją córkę. Jej ojciec, oczywiście, płacił alimenty, ale pieniądze nigdy nie wystarczały na pokrycie nawet podstawowych wydatków. Moja córka ma teraz 16 lat i nagle jej ojciec się pojawił. Znalazł
To nie jest kolejna opowieść o złej synowej. Czas pokaże, jak potoczą się nasze relacje, bo jeszcze nie mieliśmy okazji dobrze się poznać.
Staram się utrzymać dobre relacje z moją teściową, ale czasami mam wrażenie, że myśli tylko o sobie. Niedawno skończyłem trzydzieści cztery lata, a nasze małżeństwo przeszło przez wiele trudnych chwil.
Po długiej walce z chorobą, moja żona odeszła niedawno. Mimo że pracuję jako kierowca ciężarówki, zawód bardzo poszukiwany w naszym małym miasteczku, napotkałem nieoczekiwane wyzwania związane z dziedziczeniem rodzinnym.
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że moje poświęcenia były na marne. Mam jeszcze jedną córkę. To jest nasza historia.
W moim domu nigdy nie było mowy o rodzicielskiej miłości, a tym bardziej o odpowiedzialności. Najpierw wychowywali mnie dziadkowie, potem zatrudniono nianię. Przeszedłem też przez przedszkole. To jest moja historia.
Mój biologiczny ojciec opuścił moją mamę, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Do dziesiątego roku życia nazywałam mojego ojczyma „tatą”, nie wiedząc, że nie jest moim prawdziwym ojcem. Kiedy odkryłam prawdę, nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Nie byłam już małą dziewczynką, więc traktowałam ojczyma tak samo jak wcześniej. Jednak teraz, gdy zbliża się ślub mojej młodszej siostry, zmagam się z zazdrością i zamieszaniem związanym z zachowaniem mojego ojczyma.
