Straciłam męża, gdy nasze najmłodsze dziecko miało zaledwie pół roku. Musiałam wrócić do pracy, ale moja mama odmówiła pomocy przy dzieciach. Opowiadam o bólu, rozczarowaniu i codziennej walce o przetrwanie.
To historia o mnie, Zuzi, kobiecie, która zawsze była blisko spełnienia, ale nigdy nie osiągnęła pełni szczęścia. Opowiadam o moim związku z Karolem, codziennych zmaganiach w pracy i rodzinnych konfliktach, które rozdzierają mnie na kawałki. To opowieść o tym, jak trudno jest pogodzić własne ambicje z oczekiwaniami innych i jak cienka jest granica między prawie a naprawdę dobrze.
Od dwóch lat jestem żoną Michała. On twierdzi, że zacznie się starać, gdy będziemy mieli dziecko, ale ja nie wierzę w takie obietnice. Zastanawiam się, czy powinnam ryzykować przyszłość naszej rodziny, licząc na cud, czy raczej postawić granice i zawalczyć o siebie.
Mój syn i ja zawsze mieliśmy chłodną relację. Od najmłodszych lat, Kuba był niezależnym duchem, a ja nigdy nie potrafiłem zbudować mostu między nami. Ciągle pracowałem, aby zapewnić mu wszystko, czego potrzebował, po tym jak jego matka nas opuściła, gdy był jeszcze małym dzieckiem.
Praca na długie godziny i nieregularne zmiany stały się dla mnie codziennością. Mój mąż często wyrażał swoje niezadowolenie z powodu mojej wymagającej pracy, ale nigdy nie przypuszczałam, że doprowadzi to do tak bolesnego odkrycia.
To był zwykły, codzienny dzień. Wracałem z pracy, gdy nagle usłyszałem, że ktoś woła moje imię. Odwróciłem się, zdezorientowany. Kto mógł mnie wołać? Okazało się, że to kobieta, której nie rozpoznawałem, a obok niej stała mała dziewczynka.
