Nazywam się Iwona i nigdy nie zapomnę dnia, w którym urodziłam mojego syna, a potem zostawiłam go w szpitalu. Ta opowieść to moja próba wyjaśnienia, dlaczego tak postąpiłam, mierząc się z własnymi demonami i presją społeczną. Może mnie osądzicie, a może zrozumiecie – bo życie rzadko bywa czarno-białe.
W środku burzy moje życie wywróciło się do góry nogami, gdy na progu stanęła moja wnuczka, porzucona przez moją córkę Lucynę, która zniknęła lata temu. Opowiadam o bólu rozbitej rodziny, próbie zrozumienia decyzji Lucyny i nadziei na odbudowę więzi przez miłość i przebaczenie. To emocjonalna podróż, która zmusza do refleksji nad granicami wybaczenia i siłą rodzinnych więzi.
Opowiadam o najtrudniejszym dniu mojego życia, kiedy musiałam zostawić mojego nowo narodzonego syna w szpitalu. Wspominam walkę z własnym sumieniem, konflikty rodzinne i samotność, która mnie wtedy otoczyła. To historia o bólu, nadziei i pytaniu, czy można sobie wybaczyć.
