Jestem Bogusia i opowiem Wam, jak jedno zdanie mojej pasierbicy rozdarło moje serce. Przez lata próbowałam zbudować rodzinę, której tak bardzo pragnęłam, lecz przeszłość i żal okazały się silniejsze niż moje dobre intencje. Moja historia to opowieść o bólu, nadziei i pytaniu, czy można pokochać kogoś, kto nie chce być kochany.
Jestem Mariola, pięćdziesięciopięcioletnia kobieta, która po raz drugi wyszła za mąż. Moje życie zmieniło się w koszmar, gdy pasierbica zaczęła przyjeżdżać do nas co weekend z dwójką dzieci. Każdy weekend to walka o spokój i prywatność, której tak bardzo mi brakuje.
Dwa lata temu wyszłam za rozwodnika. W ogóle mi to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, utwierdziło mnie to w przekonaniu, że ma dobre intencje. Wszystko było w porządku, dopóki mój mąż nie zaskoczył mnie niespodziewaną wiadomością. „Sara wkrótce się do nas wprowadzi. Dostała się na studia i będzie u nas mieszkać przez jakiś czas…”
Kobieta, która ma już dwoje dzieci z nowym mężem, nie czuje potrzeby opieki nad pasierbicą. Dzwoni do niej nie częściej niż dwa razy w miesiącu.
Ponad dwa lata temu wyszłam za rozwiedzionego mężczyznę, a teraz jego córka chce z nami zamieszkać w naszym malutkim mieszkaniu. Jestem na skraju wytrzymałości i rozważam rozwód. Potrzebuję rady!
