Jestem Agnieszka. Myślałam, że zaproszenie mamy do naszego domu pomoże nam przetrwać trudny czas, ale wszystko wymknęło się spod kontroli. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, złamanych nadziejach i pytaniu, czy można jeszcze poskładać to, co zostało zniszczone.
Jestem Marysia. Pewnego dnia odebrałam dramatyczny telefon od mojej mamy, która nie radziła sobie z opieką nad dziećmi mojej starszej siostry. Ta rozmowa stała się początkiem rodzinnej burzy, która zmusiła mnie do konfrontacji z własnymi lękami i tajemnicami.
Jestem Alena, samotna matka trójki dzieci po śmierci męża. Moja mama odmawia mi pomocy w opiece nad dziećmi, choć wiem, że mogłaby to zrobić. Każdego dnia walczę z poczuciem winy, zmęczeniem i bezsilnością, próbując pogodzić pracę z byciem matką na pełen etat.
Moja historia zaczęła się od niedzielnego obiadu, kiedy mąż i teściowa postanowili, że powinnam opiekować się siostrzenicą, bo „i tak siedzę w domu”. Odmówiłam, bo nie po to jestem na urlopie wychowawczym, by brać na siebie kolejną odpowiedzialność. Teraz cała rodzina jest na mnie zła, a ja czuję się niezrozumiana i osamotniona.
Straciłam męża, gdy nasze najmłodsze dziecko miało zaledwie pół roku. Musiałam wrócić do pracy, ale moja mama odmówiła pomocy przy dzieciach. Opowiadam o bólu, rozczarowaniu i codziennej walce o przetrwanie.
Nigdy nie spodziewałam się, że moja siostra zaprosi mnie na wakacje. Zawsze była raczej zdystansowana, więc z pewną ostrożnością przyjęłam zaproszenie i zapytałam o szczegóły: „Czy Jessica też będzie?” Jessica to
– Jestem na urlopie macierzyńskim, a nie darmową opiekunką. Mam wystarczająco dużo obowiązków z własnymi dziećmi i odmawiam przyjmowania odpowiedzialności za cudze. Matka powinna wychowywać swoje dziecko.
Nie lubię przebywać w towarzystwie małych dzieci i nie zamierzam opiekować się moimi wnukami. Teraz, gdy w końcu jestem na emeryturze, chcę żyć dla siebie i nie spędzać wolnego czasu na opiece nad cudzymi dziećmi.
– Nie jestem w domu, jestem na urlopie macierzyńskim. Mam wystarczająco dużo własnych dzieci do opieki; nie zamierzam zajmować się cudzymi. Matka powinna wychowywać swoje własne dziecko.
Moja mama, która jest na emeryturze, woli chodzić na randki niż pomagać mi z dziećmi. Jak sobie poradzić z tą sytuacją?
Nie lubię opiekować się małymi dziećmi i nie zamierzam zajmować się moimi wnukami. Teraz, gdy w końcu przeszłam na emeryturę, chcę żyć dla siebie i nie spędzać wolnego czasu na opiece nad dziećmi.
Szukam porady, jak poradzić sobie z sytuacją, w której moja teściowa ma inne plany i nie może zająć się dziećmi, co sprawia, że są one zawiedzione.
