Mam na imię Agnieszka, mam czterdzieści lat i wciąż mieszkam z mamą. Moja historia to opowieść o miłości, lęku i więzach, które czasem zamiast chronić, stają się klatką. Czy można być dorosłym, a jednak wciąż czuć się jak dziecko?
Dorastając, miłość mojej mamy bardziej przypominała klatkę niż pocieszenie. Jej nieustanne zaangażowanie w każdy aspekt mojego życia sprawiało, że czułam się przytłoczona i bezsilna. Od wyboru ubrań po decydowanie o moim życiu towarzyskim, jej nadopiekuńczość przyćmiewała moje własne pragnienia i decyzje. To historia o tym, jak jej dobrze intencjonowana troska stała się barierą dla mojej niezależności.
Niedawno moja mama przyjechała nas odwiedzić, chcąc zobaczyć swojego wnuka. Zapytałam ją, czy chce kawy. W tym momencie wybuchła płaczem: „Dlaczego pytasz? Czy nie jest oczywiste, że wróciłam?”
Linda nie mogła znieść myśli, że jej syn, Michał, poślubi Jessikę. Miała wobec niego wielkie plany i widziała w Jessice zagrożenie dla ich bliskiej więzi. Michał był jej dumą i radością, jej wsparciem i osobą, na którą liczyła w przyszłości. Dlaczego nie zapytał jej o radę przed podjęciem tak ważnej decyzji? – „Mamo, Jessica i ja postanowiliśmy się pobrać. Ślub jest za dwa miesiące.” Linda była zdeterminowana, by zmienić jego zdanie.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
Widoczna czy niewidoczna, ona zna każdy szczegół naszego związku. Bartek, „jej opoka i powiernik”, jak go nazywa, zdaje jej szczegółowe relacje. Nie wiem, jak długo jeszcze to wytrzymam.
