Opowiadam o tym, jak zostałam matką wbrew własnej woli, pod presją rodziny i społeczeństwa. Jako samotna matka bez pracy codziennie zmagam się z oceną bliskich i lękiem przed przyszłością. Szukam siebie i odpowiedzi na pytanie, czy mogę być dobrą matką, gdy wszyscy czekają, aż się poddam.
Mam 70 lat i dopiero teraz zaczynam rozumieć, że całe życie poświęciłam innym, zapominając o sobie. Opowiadam o rodzinnych konfliktach, samotności i desperackiej potrzebie zmiany. Czy można jeszcze zacząć żyć dla siebie, kiedy wydaje się, że wszystko już za nami?
Jestem Magda. Przez lata ukrywałam przed mężem poważne problemy zdrowotne, bo bałam się, że przestanie mnie kochać. Ta tajemnica zniszczyła naszą bliskość i zmusiła mnie do konfrontacji z własnym lękiem i samotnością.
To opowieść o tym, jak dom podarowany przez rodziców na ślub stał się początkiem końca mojego małżeństwa. Wspominam chwile radości, narastające konflikty i samotność, która przyszła po rozstaniu. Dziś, wychodząc z depresji, próbuję zrozumieć, czy można jeszcze odnaleźć siebie po takiej burzy.
Opowiadam o najtrudniejszym okresie mojego życia, kiedy wszystko wydawało się stracone, a jedynym ratunkiem okazała się wiara, modlitwa i wsparcie przyjaciół. To historia o walce z depresją po utracie pracy i zdradzie najbliższej osoby. Dzięki Bogu i ludziom, którzy nie pozwolili mi się poddać, odnalazłem sens i nadzieję.
Dom, który moi rodzice kupili dla nas jako prezent ślubny, stał się katalizatorem naszego rozwodu. To nie chodziło tylko o dom, ale wszystko zaczęło się rozpadać z jego powodu. Szczerze mówiąc, dopiero zaczynam wychodzić z depresji: sześć miesięcy temu byłam w bardzo ciemnym miejscu. Ale to nie znaczy, że wróciłam do bycia radosną i optymistyczną osobą, jaką byłam przed ślubem. Oto moja historia.
Anna i Jan mieli ukochaną córkę, Martę, która dorastała. Ukończyła szkołę średnią i rozpoczęła swoją niezależną drogę na studiach. Jej rodzice byli dumni z jej osiągnięć. Ale jak mówili, życie przybrało nieoczekiwany obrót.
Czy to była wina taty? Krucha sylwetka mamy, widoczna przez jej nocną koszulę, oraz nowy, błyszczący samochód taty to najżywsze wspomnienia z dzieciństwa Zuzanny. Stała obecność mamy na kanapie w salonie była oznaką jej pogłębiającej się depresji, ale Zuzanna zrozumiała to dopiero dużo później. W małym miasteczku lat 90., nikt nie mówił o zdrowiu psychicznym.
