Miłość może być piękną podróżą, ale czasami ścieżka jest pełna nieoczekiwanych zakrętów. Poruszająca historia Emilii i Jacka przypomina nam, że choć wspomnienia można pielęgnować, nie wszystkie historie mają szczęśliwe zakończenie.
Doskonale pamiętam dzień, kiedy moja ciotka, siostra mojego ojca, postanowiła przyjąć mojego schorowanego tatę do swojego domu. Jej słowa były ostre i niezapomniane. Wygłaszała wielkie przemowy, które mogłyby zostać zapisane w książce pamiętnych cytatów. Moja ciotka nie była szczególnie miła. Obrażała nas na różne sposoby, oskarżając o chęć porzucenia naszego biednego, słabego ojca.
Pani Kowalska, uwielbiana i szanowana nauczycielka języka polskiego w liceum, była znana ze swojej umiejętności nawiązywania kontaktu z uczniami oraz głębokiej wiedzy literackiej. Aktywnie uczestniczyła w szkolnych wydarzeniach i dbała o to, by jej uczniowie przyswajali istotne koncepcje bez przytłaczania ich zbędnymi testami. Ale to było kiedyś. W ciągu ostatnich trzech lat, według jej uczniów
Pewnego wieczoru wracałem z pracy, gdy zauważyłem mojego sąsiada siedzącego na werandzie, z łzami płynącymi po twarzy. Średniego wieku mężczyzna, wpatrywał się bezmyślnie w dal, nie mogąc ukryć swojego smutku. Było jasne, że coś się stało. Podszedłem do niego i zapytałem, czy mogę jakoś pomóc. Odpowiedział: „Nikt mi teraz nie pomoże, jest już za późno…”
Historia naszej czytelniczki, Anny z Warszawy. „Znalazłam się w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. Nie chcę opiekować się moim chorym ojcem i mam ku temu osobiste powody. Nie jestem gotowa tłumaczyć każdemu krewnemu, dlaczego planuję umieścić ojca w domu opieki. Teraz jestem pod ogromną presją ze strony wszystkich moich krewnych (bliskich i dalekich). Mój ojciec chciał się mnie pozbyć. Teraz mam 35 lat…”
