Syn powiedział, że nie ma już dla mnie miejsca w jego życiu. Jak do tego doszło?

Dzisiaj mój syn powiedział, że nie ma już dla mnie miejsca w jego życiu. Jak do tego doszło? Siedzę przy kuchennym stole, patrzę na parującą herbatę i czuję, jakby cały świat nagle się zatrzymał. Jeszcze rano wszystko wydawało się takie zwyczajne – słońce leniwie prześwitywało przez firanki, a ja układałam w głowie listę zakupów na niedzielny obiad. Wtedy zadzwonił telefon. Na ekranie – Krzysztof, mój jedyny syn. Moje światło, moja duma, moja największa miłość i największy ból.

– Mamo, musimy porozmawiać – usłyszałam w słuchawce jego głos. Był chłodny, obcy, jakby mówił do kogoś zupełnie innego.

– Oczywiście, Krzysiu. Co się stało? – zapytałam, próbując ukryć niepokój.

– Nie chcę już dłużej udawać. Nie mogę… nie mogę już tak żyć. Nie ma już dla ciebie miejsca w moim życiu.

Te słowa uderzyły mnie jak policzek. Przez chwilę nie mogłam oddychać. Próbowałam coś powiedzieć, ale głos ugrzązł mi w gardle.

– Krzysiu… co ty mówisz? Przecież jestem twoją matką…

– Właśnie dlatego. Zawsze byłaś tylko matką. Nigdy mnie nie słuchałaś, wszystko musiało być po twojemu. Nie rozumiesz mnie i nigdy nie próbowałaś zrozumieć.

Zamknęłam oczy. Przed oczami stanęły mi wszystkie nasze kłótnie: o studia, o dziewczynę, o pracę za granicą. Zawsze chciałam dla niego jak najlepiej. Czy to naprawdę był mój błąd?

Pamiętam, jak miał dziesięć lat i wrócił ze szkoły z rozbitym kolanem. Płakał, a ja przytuliłam go mocno i obiecałam, że zawsze będę przy nim. Teraz płakałam ja – cicho, bezgłośnie, żeby nie usłyszał.

– Krzysiu… ja tylko chciałam ci pomóc…

– Pomóc? Ty zawsze wszystko wiedziałaś lepiej! Nawet kiedy mówiłem ci o swoich marzeniach, śmiałaś się z nich albo mówiłaś, że to głupoty. Chciałem być muzykiem, pamiętasz? A ty kazałaś mi iść na ekonomię.

Poczułam ukłucie w sercu. Tak, pamiętałam. Bałam się o niego, o jego przyszłość. Chciałam, żeby miał stabilny zawód, żeby nie musiał martwić się o pieniądze tak jak ja przez całe życie.

– Myślałam, że tak będzie dla ciebie lepiej…

– Ale to nie było moje życie! To było twoje życie przeze mnie! – krzyknął i usłyszałam w jego głosie rozpacz.

Wtedy zrozumiałam: przez lata próbowałam go chronić przed światem, ale tak naprawdę zamknęłam go w klatce moich oczekiwań.

Krzysztof od lat mieszkał w Warszawie. Rzadko dzwonił, jeszcze rzadziej przyjeżdżał do rodzinnego domu pod Radomiem. Ostatni raz widzieliśmy się na święta Bożego Narodzenia – wtedy też się pokłóciliśmy. O to samo: o jego dziewczynę Magdę, która według mnie była zbyt lekkomyślna i nieodpowiedzialna. Teraz wiem, że po prostu bałam się ją stracić syna na rzecz innej kobiety.

– Mamo… ja cię kocham, ale nie mogę już dłużej żyć pod twoją presją. Chcę mieć własne życie. Proszę cię… pozwól mi odejść.

Siedziałam w milczeniu przez długą chwilę. W końcu tylko wyszeptałam:

– Jeśli tak musisz… to odejdź.

Rozłączył się bez słowa.

W kuchni zapadła cisza tak gęsta, że aż bolała. Siedziałam nieruchomo, patrząc na zdjęcie Krzysztofa z pierwszej komunii stojące na kredensie. Uśmiechał się wtedy tak szeroko… Gdzie się podział tamten chłopiec? Gdzie popełniłam błąd?

Przez cały dzień wracały do mnie wspomnienia: pierwsze kroki Krzysia, jego śmiech na placu zabaw, wspólne pieczenie pierników przed świętami. Potem coraz więcej kłótni: o szkołę muzyczną, o wyjazd na studia do Krakowa (nie pozwoliłam), o Magdę…

Wieczorem zadzwoniła do mnie siostra – Teresa.

– Co się stało? Słyszę po głosie, że coś jest nie tak – zapytała z troską.

Opowiedziałam jej wszystko. Słuchała długo w milczeniu.

– Może powinnaś dać mu trochę przestrzeni? On jest dorosły…

– Ale ja nie chcę go stracić! – wybuchłam płaczem.

– Czasem trzeba pozwolić dzieciom odejść – powiedziała cicho Teresa. – Inaczej nigdy nie wrócą naprawdę.

Tej nocy nie mogłam zasnąć. Przewracałam się z boku na bok, myśląc o tym wszystkim, co powiedział Krzysztof. Czy naprawdę byłam aż tak zaborcza? Czy moje dobre intencje mogły go tak zranić?

Następnego dnia poszłam do kościoła. Usiadłam w ławce i modliłam się o siłę i zrozumienie. Patrzyłam na inne matki z dziećmi i czułam zazdrość – one jeszcze miały szansę naprawić swoje błędy.

Po powrocie do domu napisałam do Krzysztofa wiadomość: „Kocham cię i zawsze będę kochać. Jeśli kiedyś będziesz chciał wrócić – będę czekać.” Nie odpisał.

Minął tydzień. Potem miesiąc. Każdego dnia patrzyłam na telefon z nadzieją i lękiem jednocześnie. Czasem wydawało mi się, że słyszę jego kroki na schodach albo śmiech za oknem… Ale to były tylko złudzenia.

Dziś wiem jedno: czasem największą miłością jest pozwolić odejść temu, kogo kochamy najbardziej. Ale czy to wystarczy? Czy matka może przestać być matką tylko dlatego, że dorosłe dziecko tego chce?

Może ktoś z was zna odpowiedź na to pytanie…