Kiedy mój mąż mnie zdradził podczas porodu: Siła kobiety z Podkarpacia

— Nie mogę w to uwierzyć, Michał! — krzyknęłam przez łzy, ściskając telefon tak mocno, że aż zbielały mi knykcie. Była druga w nocy, a ja leżałam na szpitalnym łóżku w Rzeszowie, z bólami porodowymi, które rozdzierały mnie na pół. Zamiast ciepłej dłoni mojego męża, czułam tylko zimno pustej sali i echo jego słów: „Nie dam rady przyjechać, mam ważne spotkanie z klientem. Poradzisz sobie sama, jesteś silna.”

W tamtej chwili świat mi się zawalił. Przez dziewięć miesięcy wyobrażałam sobie ten moment — jak Michał trzyma mnie za rękę, jak razem witamy na świecie naszego syna. Zawsze powtarzał, że rodzina jest najważniejsza. A teraz? Zostawił mnie samą w najważniejszej chwili naszego życia. Czułam się zdradzona, opuszczona i niewidzialna.

Pielęgniarka próbowała mnie pocieszyć: — Proszę się nie martwić, pani Kasiu, wszystko będzie dobrze. Ale jej słowa odbijały się od mojej skóry jak krople deszczu od szyby. Nie wiedziała, że w tej chwili nie chodzi tylko o ból fizyczny. To był ból duszy.

Poród trwał godzinami. Każdy skurcz przypominał mi o tym, że jestem sama. W głowie kłębiły się myśli: „Może przesadzam? Może naprawdę miał coś ważnego?” Ale potem przypominałam sobie wszystkie te wieczory, kiedy wracał późno z pracy, tłumacząc się spotkaniami, a ja siedziałam sama z brzuchem i lękiem o przyszłość. Zawsze byłam na drugim miejscu.

Kiedy w końcu usłyszałam pierwszy krzyk mojego syna, łzy popłynęły mi po policzkach. To nie były łzy szczęścia — to była mieszanka ulgi, żalu i gniewu. Położna położyła mi małego Antosia na piersi. Spojrzałam na niego i poczułam coś, czego nie umiem opisać słowami. Był taki bezbronny, taki mój. W tej chwili przysięgłam sobie, że nigdy nie pozwolę, by czuł się tak samotny jak ja tej nocy.

Michał pojawił się dopiero następnego dnia po południu. Wszedł do sali z bukietem kwiatów i wymuszonym uśmiechem.

— Przepraszam, Kasiu… Naprawdę nie mogłem… — zaczął, ale przerwałam mu spojrzeniem ostrym jak nóż.

— Nie mogłeś? Czy nie chciałeś? — zapytałam cicho, ale stanowczo.

Zamilkł. Przez chwilę patrzył na mnie bezradnie, a potem spuścił wzrok. Wiedziałam już wtedy, że coś się między nami zmieniło na zawsze.

Przez kolejne dni w szpitalu czułam się jak aktorka w kiepskim przedstawieniu. Michał przychodził codziennie, przynosił owoce i pytał o Antosia, ale unikał mojego wzroku. Wiedziałam, że próbuje zagłuszyć wyrzuty sumienia prezentami i pustymi słowami.

Po powrocie do domu wszystko było inne. Michał wrócił do pracy jakby nigdy nic. Ja zostałam sama z dzieckiem, nieprzespanymi nocami i tysiącem pytań bez odpowiedzi. Moja mama próbowała mnie pocieszać:

— Kasiu, mężczyźni czasem nie rozumieją… Oni inaczej przeżywają takie rzeczy.

Ale ja wiedziałam swoje. To nie była kwestia niezrozumienia. To była kwestia wyboru. On wybrał siebie zamiast nas.

Z każdym dniem rosła we mnie złość i żal. Zaczęłam analizować nasze małżeństwo kawałek po kawałku. Przypominałam sobie wszystkie sytuacje, kiedy musiałam być silna za nas dwoje — kiedy zachorowałam na grypę w ciąży i sama chodziłam do lekarza; kiedy zepsuło się auto i sama musiałam je naprawić; kiedy płakałam w nocy ze strachu przed porodem, a on spał obok jakby nic się nie działo.

Pewnego wieczoru nie wytrzymałam.

— Michał, musimy porozmawiać — powiedziałam stanowczo.

Usiadł naprzeciwko mnie przy kuchennym stole. W jego oczach widziałam zmęczenie i coś jeszcze — może strach?

— Co się dzieje? — zapytał cicho.

— Czuję się niewidzialna — odpowiedziałam szczerze. — Zostawiłeś mnie samą wtedy, kiedy najbardziej cię potrzebowałam. Nie wiem już, czy jesteśmy rodziną, czy tylko dwójką ludzi pod jednym dachem.

Milczał długo. W końcu powiedział:

— Bałem się… Nie wiedziałem, co robić… Praca mnie przytłoczyła… Chciałem być dobrym ojcem…

— Ale nie byłeś dobrym mężem — przerwałam mu łamiącym się głosem.

W tej chwili zrozumiałam coś ważnego: przez całe życie uczono mnie poświęcać się dla innych. Mama powtarzała: „Kobieta musi być silna.” Babcia mówiła: „Rodzina jest najważniejsza.” Ale nikt nie mówił mi, że mam prawo oczekiwać szacunku i wsparcia.

Minęły tygodnie. Michał próbował się zmienić — pomagał przy Antosiu, gotował obiady, nawet zapisał nas na terapię małżeńską. Ale rana w moim sercu goiła się powoli.

Czasem patrzę na syna i myślę: „Czy lepiej być samotną matką niż samotną żoną?” Czy kobieta naprawdę musi być zawsze silna? Czy mamy prawo oczekiwać od innych tego samego wsparcia i miłości, które same dajemy?

Może to właśnie jest prawdziwa siła kobiety — umieć powiedzieć „dość” i zawalczyć o siebie nawet wtedy, gdy cały świat oczekuje od nas poświęcenia.