Jako matka, zawsze dążę do pokoju i harmonii wśród moich dzieci. Jeśli chcą spróbować dorosłego życia, niech próbują. Ale czasami droga do niezależności jest pełna nieoczekiwanych trudności.
Przede wszystkim powinnam wspomnieć, że pochodzę z małego miasteczka. Nie lubię życia w mieście. Czyste powietrze, mnóstwo świeżych owoców i warzyw, życie we własnym tempie i zwykli ludzie – to jest to, co najbardziej kocham w życiu w małym miasteczku. Kiedy mój syn skończył 8 lat, jego ojciec nas opuścił. Nawiasem mówiąc, zostawił nas dla kobiety z miasta. Powiedział, że
Moja mama zawsze głosiła niezależność. Przez całe dzieciństwo podkreślała, że kobieta powinna być samodzielna i nie oczekiwać pomocy od innych. Teraz jednak potrzebuje wsparcia i nagle oczekuje, że to ja jej pomogę. Czy to nie jest sprzeczne z tym, czego mnie uczyła? Ale zacznijmy od początku. Kiedy skończyłam osiemnaście lat
Po dziesięciu latach małżeństwa w końcu uwolniłam się od tradycyjnych oczekiwań wpajanych mi przez matkę, babcię i teściową. Obraz idealnej żony, która pracuje, opiekuje się dziećmi, utrzymuje dom w czystości, gotuje pyszne posiłki i dba o to, by mąż zawsze był zadowolony i dobrze ubrany. Mój mąż nigdy tego nie doceniał; brał wszystko za pewnik.
„Jak każda normalna kobieta, zawsze marzyłam o szczęśliwej i silnej rodzinie. Jestem mężatką od dziesięciu lat i przez te lata doskonale wypełniałam swoją rolę małżeńską – zawsze wspierając męża, który przynosi do domu pieniądze,” mówi Anna. „Zrobiłam wszystko, co mogłam, aby poprawić nasze życie na wszelkie możliwe sposoby. Chciałam, aby nasz dom był przyjemny, piękny i przytulny. Ale teraz czuję się uwięziona w roli, której nigdy nie podpisałam.”
Czy to nadal kryzys wieku średniego? Moja żona ma 54 lata, ja 56. Jesteśmy małżeństwem od ponad 30 lat i mamy dwoje dzieci. Znamy się na wylot, ale ostatnio bardzo się zmieniła. Nie pokłóciliśmy się, ale czasami nie wiem, czy śmiać się, czy płakać z jej niedojrzałości.
W wieku 35 lat lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę miała dzieci. Byliśmy z mężem zdruzgotani. Potem, w cudowny sposób, zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Jednak gdy dorastała, nasza radość zamieniła się w niepokój.
Najbardziej frustrujące jest to, że Janek naprawdę nie rozumie, dlaczego go opuściłam. W jego umyśle zapewniał wszystko, czego potrzebowaliśmy z synem do wygodnego życia. Jego matka zawsze twierdziła, że powinnam być wdzięczna za to, że mogę mieszkać w ich domu. Nigdy nie zgodziła się na wynajęcie własnego mieszkania. Nawet zasugerowała, że
Żyliśmy wygodnie. Udało nam się kupić mały dom i używany samochód. Moi rodzice nie mogli nam pomóc finansowo, więc musieliśmy polegać wyłącznie na sobie. Długo planowaliśmy nasze drugie dziecko. Mój mąż był w siódmym niebie, gdy nasze plany w końcu się spełniły. Ale koszty wzrosły, a on zaczął pracować na pół etatu wieczorami. Kiedy
Kiedy moja synowa urodziła, postanowiła zamieszkać z mamą, twierdząc, że potrzebuje pomocy. Mój syn został sam, a ich małżeństwo zaczęło się rozpadać.
Mieszkam w tętniącym życiem mieście, ale nasza dzielnica zazwyczaj jest spokojna. Jednak pewnego dnia wizyta mojej siostry zamieniła mój spokojny dom w strefę katastrofy.
W mojej rodzinie, która obejmuje mojego męża i naszą córkę, absolutnie odmawiam życia z moją teściową. Doskonale pamiętam moje dzieciństwo i czas, kiedy wszyscy razem mieszkaliśmy. To było dalekie od ideału.
