Wielu starszych ludzi w Polsce cierpi z powodu samotności i bólu. Dlatego naszym obowiązkiem jest wspierać naszych starzejących się krewnych. W końcu nie ma silniejszej więzi niż rodzina.
„Mam 68 lat i żyję samotnie. Zapytałem moje dzieci, czy mogę się do nich wprowadzić, ale odmówiły. Czuję się zagubiony i nie wiem, co robić dalej…” W dużych miastach samotność jest powszechnym problemem. Codzienne widzenie tylu obcych nie przynosi żadnej radości. Dla osób starszych jest to szczególne wyzwanie, ponieważ starzenie się
Maria nie mogła się doczekać wizyty u swojej córki, Jany, i jej wnuków, Mii i Jakuba, po miesiącach rozłąki. Pomimo długiej podróży i zimnego chłodu, była zdeterminowana, aby dotrzeć do ich domu w małym miasteczku na Środkowym Zachodzie. Zabrała ze sobą domowe ciasteczka i dziergane szale jako prezenty, ale radosne wyobrażenia Marii zostały zastąpione szokującym i smutnym zaskoczeniem, gdy przypadkowo usłyszała rozmowę, która zmusiła ją do odejścia bez słowa. Ta historia bada tematy rodziny, nieporozumień i bólu z nieoczekiwanych odkryć.
Podróż życia jest pełna wyzwań i decyzji, które mogą głęboko zmienić jej bieg. Kiedy stan zdrowia ukochanego członka rodziny pogarsza się, decyzja o przeniesieniu go do domu opieki może być bolesna. Ta historia śledzi podróż rodziny stojącej przed taką decyzją i prostego pytania młodego chłopca, które oddaje złożoności miłości, obowiązku i straty.
Teraz, w wieku 60 lat, żyję sama, mój mąż Karol zmarł pięć lat temu. Mam dwoje wspaniałych dzieci, mojego starszego syna Szymona i młodszą córkę Różę, oraz pięcioro wnuków. Mimo że wszyscy mieszkamy w tym samym mieście, każde święto spędzam sama. To nie jest emerytura, jaką sobie wyobrażałam.
