Mimo że byłem najmłodszy w rodzinie, nigdy nie czułem się rozpieszczany ani traktowany ulgowo. Mój brat i ja dorastaliśmy w małym miasteczku na polskiej wsi. Dla mnie to było zwykłe miejsce, ale teraz mam coś, do czego mogę to porównać. Nasza mama wychowywała nas sama, zarządzając małym gospodarstwem z kilkoma zwierzętami. Oto moja historia o zostawieniu tego wszystkiego za sobą.
Miałam zaledwie 24 lata, gdy mój mąż zostawił mnie z naszą małą córką, Emilią. Miała wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił poradzić sobie z obowiązkami rodzinnymi – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Teraz, po latach, moja relacja z Emilią jest napięta, a prosta prośba o pomoc w domu doprowadziła do oskarżeń, że próbuję zrujnować jej życie.
Niedawno zdałem sobie sprawę, że lepiej trzymać dystans od niektórych krewnych. Doszedłem do tego wniosku w wieku trzydziestu lat. Wydaje mi się, że mój brat wybrał niewłaściwą kobietę na żonę. Niestety, takie rzeczy się zdarzają. W końcu nie mogłem wybrać mu żony. Próbowałem zaakceptować jego wybór i utrzymać normalne relacje, ale sytuacja się pogorszyła.
Pojawił się w moim życiu ponownie, gdy skończyłam 25 lat. Co teraz czuję? Złość i obrzydzenie! Mój ojciec nie miał żadnego udziału w moim życiu.
– Cześć, Aniu. Jak leci? Coś nowego?
Zawsze zastanawiałam się nad rodzicami, którzy nie pomagają swoim dorosłym dzieciom, a zamiast tego oczekują pomocy od nich. Mój mąż i ja zawsze wspieraliśmy nasze dzieci. Najpierw zapewniliśmy naszej córce i synowi wyższe wykształcenie. Potem zorganizowaliśmy ich śluby. Nawet po założeniu przez nich własnych rodzin, często dostarczaliśmy im jedzenie i wszystko, czego potrzebowali. Ale jak się okazało,
Okazuje się, że tylko mąż jest odpowiedzialny za utrzymanie rodziny. Jego pensja jest skromna, więc żyją w biedzie — nie starcza nawet na podstawowe potrzeby.
Moje życie rodzinne nie jest usłane różami, a relacja z mężem jest skomplikowana. Nasza córka jest moim jedynym źródłem radości. Nie mieszkamy z rodzicami, a mimo że utrzymujemy dobre relacje z większością rodziny, moja relacja z teściową jest napięta. Udaje, że ma problemy finansowe, ale w rzeczywistości jest dość zamożna. Matka mojego męża nigdy nic nie daje swojej wnuczce. Może
Janina dobrze znała swoją córkę. Wiedziała, jak z nią rozmawiać. Jednak jej wnuczka nie była winna rozstaniu rodziców, a Janina, jako babcia, zmagała się z pamiętaniem o tym.
Pomimo jej żądań o wsparcie finansowe, moja mama odmawia pomocy przy nadchodzącym dziecku. Dlaczego nie prosi mojego brata o nic?
Ograniczyłam teraz kontakt z moją matką. Nie rozmawiam z nią, nie odwiedzam jej ani nie dzwonię do niej do domu. Nie pozwalam jej widzieć mojego dziecka.
Trudno jest mi porozumieć się z moim synem. W dzieciństwie wszystko było w porządku. Ale jako nastolatek, Jakub zaczął zadawać się z niewłaściwym towarzystwem. Stracił zaufanie zarówno do mnie, jak i do swojego ojca. Udało nam się wyciągnąć go z tego środowiska, ale nigdy nie był już taki sam. Nie chciał się uczyć ani iść na studia. Ogólnie rzecz biorąc, sytuacja tylko się pogarszała.
