Wychowywałam syna sama po tym, jak jego ojciec nas opuścił, gdy był jeszcze niemowlęciem. Mieszkaliśmy razem w moim małym dwupokojowym mieszkaniu. Jacek nigdy niczego nie brakowało i zawsze mówił, że kiedy dorośnie, zrobi wszystko, aby ułatwić mi życie. W końcu się ożenił i pomagał mi finansowo, choć nigdy nie mówił o tym swojej żonie. Teraz moje życie
Nie byłam dla niej niegrzeczna; jej okazjonalne wybuchy spotykały się z humorem, a rozmowy o wyjątkowości jej syna były wspierane z entuzjazmem. Ironią jest to, że mówiłam rzeczy, których nigdy bym się po sobie nie spodziewała.
Kiedy pojawił się temat zatrudnienia opiekunki do dzieci, mój mąż był niezwykle entuzjastyczny. Miał konkretne pomysły na temat cech dobrej opiekunki i jak wybrać odpowiednią osobę. Ja byłam zupełnie zagubiona.
Przechodzą mnie ciarki za każdym razem, gdy rozmawiam z moją najlepszą przyjaciółką. Jest najbliższą mi osobą na świecie, poza moją rodziną. Trzymamy się razem, wspieramy się nawzajem. Jest dla mnie jak siostra. Była na moim ślubie, a ja na jej. Na wszystkich trzech! Oczywiście, od dawna nie dzwonimy do siebie codziennie, bo mamy własne dzieci i zmartwienia. Ale
Obie synowe są jak lustrzane odbicia: ich zainteresowania ograniczają się do zdobienia paznokci, wizyt w salonach piękności i najnowszych trendów mody.
Mój mąż był przystojnym, wysportowanym mężczyzną. Wysoki, zadbany i popularny wśród wielu ludzi. Staram się pamiętać go takim, aby ułatwić sobie życie. Bo teraz zmienił się nie do poznania. Pewnego dnia, podczas pracy w ogrodzie, zasłabł i doznał udaru. Cudem przeżył. Ale stał się niepełnosprawny. Moje życie również wywróciło się do góry nogami.
Kiedyś miałam bliską relację z jedną z moich sąsiadek. Nie byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale macierzyństwo nas zbliżyło. Nasze dzieci są w tym samym wieku, co stworzyło więź. Jednak sytuacja się zmieniła, a ja jestem na skraju wytrzymałości.
„Po siedmiu latach małżeństwa urodziłam czworo dzieci. Jakub ma sześć lat, Emma cztery, a bliźniaki, Noe i Lila, mają zaledwie osiem miesięcy. Bycie matką czwórki dzieci to niełatwe zadanie. Nic dziwnego, że nie mam czasu dla siebie,” pisze 34-letnia Joanna. Miałam prawie 27 lat, kiedy poznałam Michała. Wszystkie moje przyjaciółki były już zamężne, a
Z jej wyrazu twarzy było jasne, że nie przyszła na przyjacielską rozmowę przy kawie. „Mój syn nie będzie gospodarzem domu!” krzyknęła do Ewy. „Dzień dobry, Anno.”
Kiedy jej syn Jakub miał 15 lat, rozwiodła się z mężem. Przez ponad dekadę żyła bez mężczyzny, chodziła na randki, ale zawsze odrzucała oświadczyny.
Piętnaście lat temu mój mąż był stacjonowany za granicą w Marynarce Wojennej. Był oddanym marynarzem. Choć w jego załodze nie było kobiet, lokalne dziewczyny często odwiedzały bazę. Mężczyźni, tęskniący za swoimi partnerkami w domu, czasami angażowali się w przelotne romanse. Mój mąż miał krótki romans z 18-letnią lokalną dziewczyną, który uważał za nieistotny. Ale prawda spadła na nas jak grom z jasnego nieba po latach.
Byłam kompletnie zdezorientowana, nie rozumiejąc, czego ode mnie chce. Zauważając moje zmieszanie, kontynuowała: „Ona wystrojona, a dziecko w łachmanach!” Teraz, trochę więcej
