Niedawno moja mama przyjechała nas odwiedzić, chcąc zobaczyć swojego wnuka. Zapytałam ją, czy chce kawy. W tym momencie wybuchła płaczem: „Dlaczego pytasz? Czy nie jest oczywiste, że wróciłam?”
Mój mąż, Jan, pochodzi z zamożnej rodziny, podczas gdy ja dorastałam w skromnych warunkach. Kiedy się poznaliśmy i postanowiliśmy wziąć ślub, nasze różne pochodzenie nie miało znaczenia. Plany opieraliśmy wyłącznie na własnych wysiłkach. Jednak nie odmówilibyśmy pomocy ze strony bliskich. Przez lata marzyliśmy o własnym domu, ale odmowa pomocy ze strony rodziców Jana pozostawiła nas z poczuciem opuszczenia i frustracji.
– „Właśnie wróciłam od prawnika, gdzie sfinalizowałam swój testament!” Po chwili, ciesząc się zaskoczeniem i ciekawością swoich przyjaciółek, kontynuowała: „Postanowiłam załatwić wszystko teraz, bo później wszyscy będą mówić…”
Życie potrafi zaskakiwać w najmniej oczekiwanych momentach. To, co wczoraj wydawało się niemożliwe, nagle staje się rzeczywistością, pozostawiając nas z emocjami i decyzjami do podjęcia. Mój jedyny syn, dla którego zrobiłabym wszystko, postawił mnie przed ultimatum: „Biorę ślub i musisz to zaakceptować, mamo.” Fakt, że ta kobieta jest o 10 lat starsza i ma trójkę dzieci, sprawia, że jest to jeszcze trudniejsze do przełknięcia.
Staram się utrzymać dobre relacje z moją teściową, ale czasami mam wrażenie, że myśli tylko o sobie. Niedawno skończyłem trzydzieści cztery lata, a nasze małżeństwo przeszło przez wiele trudnych chwil.
Wszystko wydawało się w porządku, dopóki matka mojego męża nie wpadła na kolejny pomysł. Mój mąż ma młodszego brata, który ma teraz siedemnaście lat. Ponieważ jest najmłodszy w rodzinie, uważa, że zasługuje na specjalne traktowanie.
Mój mąż miał udaną karierę, a my żyliśmy w dostatku. Zapewniliśmy naszym dzieciom wszystko, czego potrzebowały i więcej. Teraz, na emeryturze, czuję się coraz bardziej odizolowana, ponieważ moje dzieci dzwonią coraz rzadziej. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd.
To prawie komiczne. Moja teściowa nieustannie opowiada wszystkim, jak bardzo tęskni za swoimi wnukami. Powie to każdemu, kto zechce słuchać. Ale kiedy proszę ją o opiekę nad dziećmi, zawsze ma powód, dla którego nie może.
To prawie komiczne. Moja teściowa nieustannie opowiada wszystkim, jak bardzo tęskni za swoimi wnukami. Powie to każdemu, kto zechce słuchać. Ale kiedy proszę ją o opiekę nad dziećmi, zawsze ma powód, dla którego nie może.
Mój biologiczny ojciec opuścił moją mamę, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Do dziesiątego roku życia nazywałam mojego ojczyma „tatą”, nie wiedząc, że nie jest moim prawdziwym ojcem. Kiedy odkryłam prawdę, nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Nie byłam już małą dziewczynką, więc traktowałam ojczyma tak samo jak wcześniej. Jednak teraz, gdy zbliża się ślub mojej młodszej siostry, zmagam się z zazdrością i zamieszaniem związanym z zachowaniem mojego ojczyma.
Moja mama i ojczym są teraz na emeryturze. Ona ma 67 lat, a on 74. Mój ojczym ledwo chodzi, więc mama się nim opiekuje. Zawsze dobrze się dogadywali, doradzali sobie nawzajem i nigdy się nie kłócili. Aż do niedawna. Trzydzieści lat temu poślubił kobietę z dwójką małych dzieci, za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Teraz wszystko się zmieniło.
Moja teściowa zachowuje się jak rozpieszczone dziecko. Jest dorosłą kobietą, prawie 60-letnią, ale jej zachowanie jest bardzo niedojrzałe. Mój mąż jest jej jedynym synem. Wspiera ją we wszystkim i po prostu ją uwielbia. Wydaje mi się, że ona lubi to wykorzystywać. Jestem już matką dwójki dzieci, a planujemy trzecie. Zdaję sobie sprawę, że w domu
