Mieszkając z mężem w małym wiejskim miasteczku, nigdy nie spodziewała się, że jej córka, która od lat jest mężatką i mieszka w mieście, podejmie tego wieczoru decyzję zmieniającą życie.
„Czego ode mnie chcesz? Czy kiedykolwiek obiecałem Ci ślub? Nie potrzebuję Ciebie ani tego dziecka! Nawet nie wiem, czy to moje; pewnie mnie zdradziłaś,” powiedział Jakub do Ewy. Nie mogła uwierzyć własnym uszom. Jak mężczyzna, którego kochała, mógł stać się takim potworem? Kiedy to się stało? Przecież wyznawał jej miłość.
Pewnego wieczoru wracałem z pracy i zauważyłem sąsiada siedzącego na werandzie, z łzami płynącymi po twarzy. Mężczyzna w średnim wieku wpatrywał się w dal, wyraźnie zrozpaczony. Podszedłem do niego i zapytałem, czy mogę jakoś pomóc. Odpowiedział: „Nikt mi teraz nie pomoże, jest już za późno…”
Kontynuując wieloletnią rodzinną tradycję, w każdą niedzielę dwie dorosłe córki, Emilia i Sara, odwiedzały swoją matkę na rodzinny obiad – spotkania, do których Linda zawsze wkładała wiele wysiłku.
Największym nieszczęściem w mojej rodzinie było odejście mojego ojca. Wciąż głęboko wpływa to na moją matkę, mimo że nie widziała go od lat.
Pani Kowalska była w późnych latach siedemdziesiątych. Jej córka i syn rozmawiali o sprzedaży domu, w którym mieszkała. Zdecydowali się zabrać mamę do miasta. Ale pani Kowalska nie była z tego zadowolona. W końcu jej rodzice mieszkali tam przez całe życie. Nie chciała opuszczać swojego rodzinnego miasta. Ale jej dzieci nie dawały za wygraną, ciągle poruszając ten temat. Pani Kowalska czuła się osaczona i bezradna.
– „Mamo, miałaś przyjechać w przyszłym tygodniu,” odpowiedział Jan, ziewając głośno. „Przygotowalibyśmy się, odebralibyśmy cię z dworca…” – „Tak, teraz,” drżała Anna. –
„Dlaczego nie przyjedziesz nas odwiedzić?” zapytał Jan. „Powietrze jest tu czystsze, świeższe. Maria się tobą zaopiekuje, a nasi sąsiedzi są lekarzami. Będę z tobą.”
Rozstali się dwa lata temu. Jan odszedł bez większych wyjaśnień. Jego żona nie próbowała go zatrzymać, rozumiejąc, że nie ma sensu trzymać mężczyzny, który nie chce zostać.
To był moment, który zmienił wszystko. Mój mąż wziął nasze dziecko, odwrócił róg koperty i wręczył mi ją ze słowami: „To nie jest moja córka.” Teraz nasz związek jest nie do naprawienia.
Wychowując córkę samotnie po tym, jak mąż ich opuścił, Anna stara się pogodzić pracę z rodzicielstwem. Pewnego dnia słowa jej córki boleśnie ujawniają emocjonalne koszty ich napiętej relacji.
Moja siostra i ja kiedyś byłyśmy nierozłączne. Mimo że Emilka jest ode mnie o sześć lat starsza, nigdy mnie nie zostawiła. Zawsze mi pomagała i broniła mnie przed rówieśnikami. W zamian robiłam wszystko, co mogłam, by chronić ją przed naszą mamą. Kłamałam, że Emilka wracała wcześniej z imprez i kryłam ją, kiedy tylko tego potrzebowała. Ale teraz wszystko się zmieniło.
