Mam dwoje dzieci, oboje są już dorosłe. Mój syn i córka. Mój syn ma wspaniałą żonę. Moja synowa to rozsądna kobieta, która dba o porządek w domu. Mają już dziecko i mieszkają w innym mieście. Moja synowa jest właścicielką swojego domu. Mój syn ma dobrą pracę, więc na razie nie planują się przeprowadzać. Moja córka natomiast jest nieodpowiedzialna. Znalazła sobie chłopaka i trzyma się go kurczowo.
Jest zimną, bezduszną babcią, która powinna zająć się swoimi problemami, jeśli jest gotowa wyrzucić swoją roczną wnuczkę na ulicę.
Najbardziej frustrujące jest to, że Janek naprawdę nie rozumie, dlaczego go opuściłam. W jego umyśle zapewniał wszystko, czego potrzebowaliśmy z synem do wygodnego życia. Jego matka zawsze twierdziła, że powinnam być wdzięczna za to, że mogę mieszkać w ich domu. Nigdy nie zgodziła się na wynajęcie własnego mieszkania. Nawet zasugerowała, że
Przez lata znosiłam ciągłą krytykę i niezadowolenie mojej synowej z każdego prezentu, który jej dawałam. Doszło do punktu, w którym nie mogłam tego dłużej znieść. Każdy gest był przekręcany na obrazę, więc postanowiłam przestać.
Po powrocie ze szpitala z noworodkiem, zostałam sama z dzieckiem. Mój mąż jest w pobliżu, ale pracuje cały dzień i oczekuje, że obiad będzie gotowy, gdy wróci do domu. Na początku zazdrościłam tym, którzy mieli babcie do pomocy. Gotują, zabierają dziecko na spacery w wózku i pomagają w domu. Mogą też pilnować dziecka, gdy mama potrzebuje prysznica.
Wychowując córkę samotnie po tym, jak mąż ich opuścił, Anna stara się pogodzić pracę z rodzicielstwem. Pewnego dnia słowa jej córki boleśnie ujawniają emocjonalne koszty ich napiętej relacji.
Niedawno moja mama przyjechała nas odwiedzić, chcąc zobaczyć swojego wnuka. Zapytałam ją, czy chce kawy. W tym momencie wybuchła płaczem: „Dlaczego pytasz? Czy nie jest oczywiste, że wróciłam?”
Po rozwodzie z pierwszą żoną, Jan zostawił jej wspólny dom, mimo że miał prawo do połowy. Jego była żona miała kolejne dziecko i zaniedbała ich starszą córkę, Emilię. Jan wziął Emilię do siebie, a jego nowa żona, Anna, przyjęła ją z otwartymi ramionami. Przez całe dzieciństwo Emilia miała wszystko, czego potrzebowała. Jednak gdy nadszedł czas jej ślubu, nie zaprosiła Anny, co rozwścieczyło Jana i zmusiło go do szukania rozwiązania.
„Żyliśmy skromnie. Nigdy nie skończyłem studiów i zawsze pracowałem albo na budowie, albo w fabryce, czasem wykonując drobne prace. Moja żona, Anna, choć ukończyła studia, nigdy nie pracowała w swoim zawodzie. Od wielu lat jest sprzedawczynią w sklepie kosmetycznym,” mówi Jan. Ceny rosną, a my potrzebujemy coraz więcej pieniędzy. Nasza córka dorasta i wkrótce pójdzie do
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że moje poświęcenia były na marne. Mam jeszcze jedną córkę. To jest nasza historia.
Mój mąż miał udaną karierę, a my żyliśmy w dostatku. Zapewniliśmy naszym dzieciom wszystko, czego potrzebowały i więcej. Teraz, na emeryturze, czuję się coraz bardziej odizolowana, ponieważ moje dzieci dzwonią coraz rzadziej. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd.
Moja córka Emilia zawsze miała silną osobowość. Mój mąż i ja wychowaliśmy ją w spokojnym i harmonijnym środowisku, nigdy nie używając wulgaryzmów ani nie podnosząc głosu. Jednak Emilia odziedziczyła temperament po swojej babci, która była ognista, głośna i uparta. Mimo że nigdy nie poznała swojej babci, Emilia zachowuje się dokładnie tak jak ona.
