Emilia nie chciała przeprowadzać się do swojego ojca. Zwłaszcza że jej tata ma swoje własne zmartwienia i na pewno nie potrzebuje dodatkowego stresu związanego z obecnością małych dzieci.
Pomimo wyraźnych preferencji mojej córki, jej babcie nalegają na tradycyjne zabawki. To przykre, że dorośli ignorują proste prośby dziecka.
Mój syn ożenił się z przebiegłą kobietą, która ma go owiniętego wokół palca. Teraz odwraca go przeciwko mnie, twierdząc, że nie chcę jego szczęścia i myślę tylko o sobie. Problem polega na tym, że odmawiam zamiany domów z nimi. Mam tylko jedno dziecko, a mój mąż zmarł kilka lat temu. Wychowaliśmy go w kochającym domu i zapewniliśmy mu wszystko.
Emilia była niesamowicie piękną kobietą. Naturalnie, mężczyźni próbowali zwrócić na siebie jej uwagę, ale ona była niezainteresowana i spędzała czas tylko w gronie swoich bliskich przyjaciół. Nigdy nie wydawała się zauważać nikogo innego.
Życie potrafi zaskoczyć. Jako ojciec czwórki dzieci, nigdy nie myślałem, że spędzę jesień życia w domu opieki. Moje życie było kiedyś pełne radości i dostatku. Miałem dobrze płatną pracę, przestronny dom, samochód, wspaniałą żonę i czwórkę cudownych dzieci. Teraz siedzę w pokoju, który nie jest moim domem, zastanawiając się, gdzie popełniłem błąd.
Pani Kowalska była w późnych latach siedemdziesiątych. Jej córka i syn rozmawiali o sprzedaży domu, w którym mieszkała. Zdecydowali się zabrać mamę do miasta. Ale pani Kowalska nie była z tego zadowolona. W końcu jej rodzice mieszkali tam przez całe życie. Nie chciała opuszczać swojego rodzinnego miasta. Ale jej dzieci nie dawały za wygraną, ciągle poruszając ten temat. Pani Kowalska czuła się osaczona i bezradna.
– „Mamo, miałaś przyjechać w przyszłym tygodniu,” odpowiedział Jan, ziewając głośno. „Przygotowalibyśmy się, odebralibyśmy cię z dworca…” – „Tak, teraz,” drżała Anna. –
Jadąc po wnuczkę, czułam rzadką radość. Uśmiechałam się nieustannie, a moje obcasy stukały o chodnik jak za młodych lat. Powodem mojego szczęścia było to, że w końcu udało mi się zdobyć własne mieszkanie. Było w nowym budynku, przestronne i jasne, choć tylko jednopokojowe. Oszczędzałam prawie dwa lata, bo pieniądze ze sprzedaży domu na wsi wystarczyły tylko na
Po dziesięciu latach małżeństwa w końcu uwolniłam się od tradycyjnych oczekiwań wpajanych mi przez matkę, babcię i teściową. Obraz idealnej żony, która pracuje, opiekuje się dziećmi, utrzymuje dom w czystości, gotuje pyszne posiłki i dba o to, by mąż zawsze był zadowolony i dobrze ubrany. Mój mąż nigdy tego nie doceniał; brał wszystko za pewnik.
Czy to nadal kryzys wieku średniego? Moja żona ma 54 lata, ja 56. Jesteśmy małżeństwem od ponad 30 lat i mamy dwoje dzieci. Znamy się na wylot, ale ostatnio bardzo się zmieniła. Nie pokłóciliśmy się, ale czasami nie wiem, czy śmiać się, czy płakać z jej niedojrzałości.
Mój brat i ja odziedziczyliśmy dom po naszej babci. Przed śmiercią sporządziła testament, a po pogrzebie prawnik poinformował nas o wspólnym posiadaniu trzypokojowego domu.
Trudno jest mi porozumieć się z moim synem. W dzieciństwie wszystko było w porządku. Ale jako nastolatek, Jakub zaczął zadawać się z niewłaściwym towarzystwem. Stracił zaufanie zarówno do mnie, jak i do swojego ojca. Udało nam się wyciągnąć go z tego środowiska, ale nigdy nie był już taki sam. Nie chciał się uczyć ani iść na studia. Ogólnie rzecz biorąc, sytuacja tylko się pogarszała.
