„Nie mogę już żyć w tym bałaganie!” – Matka wychodzi z domu, oskarżając córkę o niewdzięczność. Historia o tym, jak rodzinne oczekiwania mogą zniszczyć miłość.

— To jest po prostu nie do wytrzymania! — krzyknęła mama, trzaskając drzwiami kuchni. Stałam przy zlewie, z rękami zanurzonymi w pianie, a łzy cisnęły mi się do oczu. — Powiedziałaś, że mam prowadzić ten dom, a teraz wszystko jest na mojej głowie! — Jej głos drżał od gniewu i rozczarowania.

— Mamo, ja tylko chciałam… — zaczęłam cicho, ale przerwała mi gwałtownie.

— Chciałaś? Ty nigdy nic nie chcesz! Wszystko ci trzeba podać na tacy! — Jej słowa bolały bardziej niż jakikolwiek policzek.

Od dziecka miałam wszystko: najlepsze ubrania z Zachodu, najnowszy telefon, korepetycje z angielskiego i pianina. Koleżanki zazdrościły mi wszystkiego. Tylko Basia kiedyś powiedziała: „Nie zazdroszczę ci. Z takimi rodzicami życie musi być nie do zniesienia. Kontrolują każdy twój krok.” Wtedy się obraziłam. Dziś wiem, że miała rację.

Mama zawsze wiedziała lepiej. Gdzie pójdę do liceum, z kim się spotykam, co jem na śniadanie. Tata był cichy, wycofany. Pracował długo w banku i wracał późno. To mama rządziła domem żelazną ręką. Ja byłam jej projektem – miała ze mnie zrobić kogoś lepszego niż ona sama.

Kiedy dostałam się na prawo na UW, mama była dumna. Ale już po pierwszym semestrze wiedziałam, że to nie dla mnie. Chciałam studiować psychologię albo dziennikarstwo. Bałam się jej powiedzieć. Przez miesiące udawałam, że wszystko jest w porządku. W końcu nie wytrzymałam i podczas obiadu wybuchłam:

— Mamo, ja nie chcę być prawnikiem! Nienawidzę tego! — krzyknęłam przez łzy.

Zamarła z widelcem w powietrzu. Tata spojrzał na mnie z przerażeniem.

— Co ty wygadujesz? — syknęła. — Poświęciliśmy tyle dla ciebie! Chcesz to wszystko zmarnować?

— To moje życie! — odpowiedziałam drżącym głosem.

Od tamtej pory było tylko gorzej. Mama zaczęła mnie traktować jak wroga. Każda rozmowa kończyła się kłótnią. Czułam się jak intruz we własnym domu.

Aż do tego wieczoru, kiedy wróciłam późno z zajęć i zobaczyłam mamę siedzącą w kuchni w szlafroku, z pustym wzrokiem wpatrzoną w ścianę.

— Gdzie byłaś? — zapytała zimno.

— Na spotkaniu koła dziennikarskiego…

— Oczywiście. Znowu robisz po swojemu. Ja tu sprzątam, gotuję, martwię się o ciebie, a ty masz mnie gdzieś!

— Mamo, przecież prosiłaś, żebym przejęła obowiązki w domu…

— Bo ty nic nie robisz! Nawet nie umiesz ugotować porządnej zupy!

Wtedy coś we mnie pękło.

— Może dlatego, że nigdy mi nie pozwoliłaś! Wszystko musiało być po twojemu!

Mama zerwała się z krzesła i zaczęła krzyczeć:

— Jesteś niewdzięczna! Oddałabym za ciebie wszystko! A ty? Nawet nie potrafisz docenić tego, co masz!

Tata wszedł do kuchni i próbował nas uspokoić:

— Dziewczyny, proszę…

Ale mama już była w furii.

— Nie mogę już żyć w tym bałaganie! — wrzasnęła i wybiegła z domu.

Zostałam sama w kuchni. Tata patrzył na mnie bezradnie.

— Może dajcie sobie trochę czasu… — powiedział cicho.

Przez kolejne dni mama nie wracała do domu. Pisała tylko krótkie SMS-y: „Nie licz na mnie.” „Zobaczysz, jak to jest prowadzić dom.”

Musiałam przejąć wszystkie obowiązki: gotowanie, sprzątanie, zakupy. Próbowałam pogodzić to ze studiami i pracą w redakcji studenckiej. Było ciężko. Czasem płakałam po nocach ze zmęczenia i bezsilności.

Po tygodniu mama wróciła. Była blada i zmęczona.

— I co? — zapytała chłodno. — Zrozumiałaś już coś?

Chciałam jej powiedzieć, że tak – że zrozumiałam, jak bardzo mnie zraniła swoją kontrolą i brakiem zaufania. Ale tylko skinęłam głową.

Od tamtej pory nasze relacje są napięte jak struna. Czasem rozmawiamy normalnie, częściej milczymy lub kłócimy się o drobiazgi. Tata coraz częściej zostaje dłużej w pracy.

Czuję się rozdarta między lojalnością wobec rodziców a potrzebą wolności. Wiem, że mama chce dla mnie dobrze – ale czy to wystarczy? Czy można kochać kogoś tak mocno, że aż się go rani?

Czasem patrzę na nią i zastanawiam się: czy ona kiedyś była szczęśliwa? Czy ja kiedykolwiek będę?

Czy naprawdę musimy wybierać między własnym szczęściem a oczekiwaniami tych, których kochamy najbardziej?