Mój Mąż Nie Kiwnie Palcem w Domu, a Winę za To Zrzucam na Jego Matkę!

Zanim poślubiłam Dawida, miałam tę idealistyczną wizję naszego wspólnego życia. Oboje pracowalibyśmy, wracalibyśmy do domu i dzielilibyśmy się obowiązkami domowymi, zanim osiedlibyśmy się, by cieszyć się wieczorami razem. To był prosty sen, ale znaczący dla mnie. Dawid zawsze kiwał głową zgodnie, kiedy o tym rozmawialiśmy, jego słowa malowały obraz idealnego partnera w zbrodni. Jednak rzeczywistość okazała się daleka od mojego marzenia.

Mieszkamy w przytulnym wynajętym mieszkaniu w mieście. Oboje mamy wymagające prace, i choć jeszcze nie mamy dzieci, nasze życie mogłoby być znośne, gdyby obowiązki były równo podzielone. Ale tu kończy się bajka i zaczyna moja codzienna frustracja.

Dawid spędza wieczory i weekendy przyklejony do kanapy, pilot w ręku, przeglądając kanały telewizyjne. To, jakby w momencie przekroczenia naszych drzwi, zrzucał wszelkie poczucie odpowiedzialności wraz z ubraniem roboczym. Początkowo starałam się być wyrozumiała, myśląc, że potrzebuje czasu, aby dostosować się do naszego wspólnego życia. Ale tygodnie zamieniły się w miesiące, i nic się nie zmieniło.

Próbowałam z nim rozmawiać, wyrażając moje uczucia przytłoczenia i zaniedbania. Za każdym razem obiecuje poprawę, większą pomoc. Jednak te obietnice ulatują szybciej niż poranna rosa pod słońcem. Doszło do tego, że obawiam się wracać do domu, wiedząc, jaki widok mnie czeka: Dawid na kanapie, otoczony tygodniowym zapasem jego niepranych ubrań, brudne naczynia piętrzą się w zlewie, a ja, zbyt wyczerpana, by znaleźć energię na kolejną kłótnię.

Im więcej o tym myślałam, tym bardziej obwiniałam jego matkę, Patrycję, za jego zachowanie. Za każdym razem, gdy ją odwiedzamy, jest jasne, że rozpieszcza go nadmiernie. Obsługuje go od stóp do głów, nigdy nie pozwalając mu kiwnąć palcem. To, jakby nadal opiekowała się dzieckiem, a nie dorosłym mężczyzną. A Dawid, przyzwyczajony do takiego traktowania, nigdy nie musiał uczyć się podstawowych obowiązków dorosłego życia.

Próbowałam omówić to z Patrycją, mając nadzieję, że pomoże mi dotrzeć do Dawida. Ale ona tylko się śmieje, mówiąc: „Tacy już są chłopcy”. To frustrujące i przygnębiające. Czuję, że walczę z przegraną bitwą, nie tylko z Dawidem, ale z jego wychowaniem.

Nasza historia nie ma szczęśliwego zakończenia. Rozgoryczenie i wyczerpanie narosły do punktu, w którym zaczynam kwestionować naszą wspólną przyszłość. Kocham Dawida, ale sama miłość nie wystarczy, aby podtrzymać partnerstwo, w którym tylko jedna osoba naprawdę uczestniczy. Jeśli nic się nie zmieni, obawiam się, że nasze małżeństwo stanie się kolejną ofiarą niespełnionych oczekiwań i niepodzielonych obowiązków.