Mam na imię Zofia. Opowiadam o dniu, w którym musiałam przełknąć dumę i poprosić naszego bogatego sąsiada, pana Nowaka, o pomoc dla chorego brata i wyczerpanej mamy. To, co wtedy się wydarzyło, na zawsze zmieniło moje spojrzenie na rodzinę, sąsiadów i zaufanie.
Od dziecka patrzyłam na mamę z mieszanką podziwu i niepokoju. Jej upór, by nosić stare ubrania, mimo pełnej szafy nowych rzeczy, zawsze wydawał mi się dziwny. Dopiero kiedy odważyłam się z nią szczerze porozmawiać, odkryłam prawdę, która wywróciła moje życie do góry nogami.
Mój ojciec był zagadką, cieniem w tle mojego życia. Moja matka i babcia robiły wszystko, co w ich mocy, aby związać koniec z końcem, ale ciężar ubóstwa zawsze był obecny. Mój ojciec wiedział o mnie, ale wybrał, by trzymać się z dala.
