Wiele starszych osób w Polsce zmaga się z samotnością i rozpaczą. Naszym obowiązkiem jest wspierać naszych starzejących się bliskich, tak jak oni kiedyś troszczyli się o nas. Ta historia bada emocjonalne zmagania starszej kobiety, która staje w obliczu strachu przed wysłaniem do domu opieki.
Moja córka Emilia wyszła za mąż stosunkowo wcześnie jak na dzisiejsze standardy, w wieku 27 lat. Wszyscy byliśmy przeszczęśliwi. Zanim się obejrzeliśmy, była w ciąży i urodziła bliźniaki. Emilia jest moją jedyną córką i jedyną bliską rodziną, jaką mi pozostała. Aby nie być samotną, wzięli mnie do siebie do miasta. Mieszkanie było małe
Mam dwoje dzieci, czworo wnuków i dwie synowe, a mimo to żyłam jak pustelnica. Ale kiedy wspomniałam o przekazaniu mojego domu siostrzenicy, nagle się pojawili i zrobili awanturę. Teraz jest jasne, że jedyne, czego ode mnie chcą, to moja nieruchomość. Miałam nadzieję, że moje dzieci będą mnie wspierać na starość, ale zamiast tego
Nigdy nie myślałam, że będę żebrać na emeryturze. Wszystko w moim życiu wydawało się iść dobrze. Miałam wspaniałego męża i zawsze znajdowaliśmy wspólny język z naszymi dziećmi. Prawie zawsze. Jak każda rozsądna osoba, myślałam o pieniądzach. Ale nigdy nie bałam się, że ich zabraknie. W końcu oszczędzałam, a kiedy mój mąż jeszcze żył, nawet podróżowaliśmy razem.
