Życie rzuciło jej wyzwania, którym stawiła czoła z odwagą, jakiej się nie spodziewałem. Myślałem, że przygotowałem ją na wszystko, ale nie na to… Kiedy Ania miała zaledwie 17 lat.
Po powrocie do domu z noworodkiem zastałam chaos i brak przygotowania ze strony mojego partnera. Szukam wskazówek, jak poradzić sobie w tej przytłaczającej sytuacji.
– „W wieku pięćdziesięciu ośmiu lat nigdy nie myślałam, że będę antagonistką w życiu mojej córki,” zwierza się Anna swojej siostrze. „Żonglowałam wieloma pracami, przegapiłam niezliczone noce snu i włożyłam każdą kroplę energii, aby zapewnić jej możliwości, których sama nigdy nie miałam, tylko po to, by być obwinianą za jej nieszczęście…”
Zirytowany tym, co postrzegałem jako brak wkładu mojej żony podczas jej urlopu macierzyńskiego, namówiłem ją do powrotu do pracy. Teraz zmagam się z trudnościami wychowywania naszego dziecka samodzielnie, co okazuje się być bardziej wymagające, niż sobie wyobrażałem.
Relacja między matką a córką może być skomplikowana. Moja mama, na przykład, odmawia pomocy przy moim dziecku z powodu mojego rozwodu. Mówi, że skoro nie potrafiłam uratować swojego małżeństwa, muszę teraz radzić sobie sama. Małżeństwo moich rodziców też nie było idealne. Mama tolerowała zdrady i przemoc ze strony taty. Była dumna ze swoich poświęceń.
Miałam zaledwie 10 lat, kiedy moja matka postanowiła ponownie wyjść za mąż. Jej nowy mąż nie chciał mnie w pobliżu, więc wysłała mnie do cioci. Moja matka nigdy nas nie wspierała — interesowało ją tylko jej nowe życie, zostawiając mnie i ciocię, abyśmy radziły sobie same z jej skromnym dochodem. Moja ciocia nigdy mnie nie lubiła.
Pobraliśmy się trzy lata temu, a nasza córka ma teraz 18 miesięcy. Prawie nie rozmawiamy – mój mąż ma swoje życie, a ja swoje. Chociaż kiedyś byliśmy blisko, wszystko się drastycznie zmieniło.
Pewnego upalnego niedzielnego popołudnia, gorąc był tak intensywny, że matki z dziećmi, podobnie jak przez cały poprzedni tydzień, unikały wychodzenia wieczorem, woląc spacerować od szóstej do dziewiątej rano. Po kąpieli i położeniu swoich maluchów spać, zostawiały śpiące dzieci z ojcami przyklejonymi do komputerów i zbierały się w klubie mam – przy dużym stole pod dębami na podwórku.
Mam 55 lat, a moja córka ma 30. Mieszkaliśmy w Warszawie, a kiedy moja córka miała 4 lata, rozwiodłam się z mężem, ponieważ był uzależniony. Musiałam polegać wyłącznie na sobie, żyjąc z tego, co zarabiałam, ponieważ mój były mąż nie zapewniał żadnego wsparcia i był bezrobotny. To doprowadziło do zaległości w czynszu. Kiedy moja córka miała 12 lat, musiałam podjąć trudną decyzję.
W zeszłym miesiącu moja córka i ja uczestniczyłyśmy w ślubie mojej siostrzenicy. Ceremonia była piękna, wszystko było perfekcyjnie zorganizowane, a panna młoda promieniała szczęściem. Po przyjęciu moja córka została u mnie na noc, ponieważ mieszkamy w różnych miastach. Następnego ranka znalazłam Emilię siedzącą przy oknie, wyglądającą bardzo smutno. Przyjrzałam się bliżej i zobaczyłam, że płacze! Zapytałam ją, co się stało, i
Jestem sfrustrowana zarówno moim mężem, jak i jego matką, ponieważ wychowała go w przekonaniu, że wychowanie dzieci to wyłącznie obowiązek matki. Używa jej słów, aby usprawiedliwić swoje brak zaangażowania, a ona go wspiera, litując się nad nim za to, że ma taką 'trudną’ żonę. Nasza córka, Zosia, ma sześć lat i chodzi do pierwszej klasy.
Jako samotna matka wychowuję dwóch synów w małym mieszkaniu z dwoma sypialniami. To ciągła walka o utrzymanie nas wszystkich. Pomoc od moich rodziców jest zawsze niewystarczająca.
