Wyszłam za mąż za mężczyznę starszego o dwadzieścia lat, gdy miałam zaledwie 25 lat. Pracowałam wtedy jako asystentka w kancelarii prawnej, gdzie on był partnerem. Pomimo dezaprobaty mojej rodziny, posłuchałam serca. Teraz, po latach, czuję się odizolowana i zmagam się z samotnością.
Poznaliśmy się, gdy miałem zaledwie 21 lat. Co mogę powiedzieć? Po prostu zakochałem się w niej. Na szczęście, ona wtedy czuła to samo.
Kiedy nasz syn, Sebastian, postanowił, że nadszedł czas, aby przedstawić nam swoją dziewczynę, ja i mój mąż, Jan, doświadczyliśmy szoku naszego życia. Młoda kobieta, Zosia, mogła być łatwo pomylona z jego siostrą, a nie partnerką. Nie mogłam znieść tej myśli i jasno dałam do zrozumienia, że nie jest mile widziana. Mieszkając w spokojnej, sielankowej okolicy, gdzie poranki witają śpiew ptaków, to było ostatnie, czego się spodziewaliśmy.
Grażyna dorastała w mgnieniu oka, pozostawiając nam mało czasu, aby złapać oddech. Właśnie świętowała swoje 18. urodziny, kiedy zaskoczyła nas wiadomością o swoich zaręczynach. Radosna okazja przybrała szokujący obrót, gdy odkryliśmy, że jej narzeczony nie jest młodym człowiekiem w jej wieku, ale raczej kimś tak starym jak my. To odkrycie wywołało serię wydarzeń, które na zawsze zmieniłyby dynamikę naszej rodziny.
