Wyszłam za mąż za Jana, gdy miałam 20 lat. Byłam w nim po uszy zakochana. Spotykaliśmy się przez osiem miesięcy, potem wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy z jego rodzicami. Nie wiedziałam wtedy, że popełniam ogromny błąd. Pozwólcie, że opowiem wam o sytuacji, która wywróciła moje życie do góry nogami. W tamtym czasie pracowałam i studiowałam, a
Nigdy nie marzyłam o wspinaczce po szczeblach kariery. Ale musiałam zmienić swoje podejście do życia. Dlaczego? Bo to jedyny sposób, w jaki mogę spróbować uratować moje małżeństwo z Janem. Muszę
Szukam porady po złożeniu wniosku o rozwód po katastrofalnych wakacjach z moją teściową.
„Jak każda kobieta, zawsze marzyłam o szczęśliwej i silnej rodzinie. Jestem w małżeństwie od 10 lat i przez te lata perfekcyjnie pełniłam rolę żony – zawsze wspierając męża, który przynosił do domu pieniądze,” mówi Jessica. „Robiłam wszystko, co mogłam, aby poprawić nasze życie na wszelkie możliwe sposoby. Chciałam, aby nasz dom był przyjemny, piękny i przytulny. Ale…”
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od sześciu lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił się do nas wprowadzić. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, które należy do mojego męża. Jednak
Spędzaliśmy razem miło czas; był porządnym człowiekiem, pracował całkiem dobrze i nie mogłabym narzekać na jego pensję. Ogólnie był żywiołową osobą, ale życie z nim okazało się koszmarem.
Byli małżeństwem od siedmiu lat, wychowując razem syna. Jak wiele rodzin, okres po narodzinach syna był trudny. Trudno było związać koniec z końcem na jednym dochodzie.
Mój pierwszy mąż, Janek, był radosnym i beztroskim człowiekiem. Spędzanie z nim czasu było przyjemnością; był świetną osobą i dobrze zarabiał. Ogólnie rzecz biorąc, był energicznym człowiekiem, z którym można było wyruszyć w podróż dookoła świata. Gdyby nie jeden problem. Była nim jego matka. Niezależnie od tego, gdzie byliśmy i w jakiej sytuacji się znajdowaliśmy
Pobraliśmy się trzy lata temu, a nasza córka ma teraz 18 miesięcy. Prawie nie rozmawiamy – mój mąż ma swoje życie, a ja swoje. Chociaż kiedyś byliśmy blisko, wszystko się drastycznie zmieniło.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam, że jest wyjątkową osobą. Jestem szczególnie dumna, ponieważ wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedynym pocieszeniem był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce.
I nie, uwierzcie mi, to nie jest kolejna opowieść o złej synowej. Z drugiej strony, czas pokaże, ponieważ jeszcze nie mieliśmy okazji dobrze jej poznać.
„Jak każda normalna kobieta, zawsze marzyłam o szczęśliwej i silnej rodzinie. Jestem w małżeństwie od 10 lat i przez te lata perfekcyjnie pełniłam swoją rolę żony – zawsze wspierając męża, który przynosi pieniądze do domu,” mówi Emilia. „Robiłam wszystko, co mogłam, aby poprawić nasze życie na wszelkie możliwe sposoby. Chciałam, aby nasz dom był przyjemny, piękny i przytulny. Ale teraz czuję się uwięziona w roli, na którą się nie zgodziłam.”
