Jestem ojcem od pół roku i coraz częściej czuję, że moje potrzeby są spychane na dalszy plan. Wspólnie z żoną próbujemy odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ale narastające frustracje prowadzą do konfliktu, który zmienia wszystko. To opowieść o codziennych kompromisach, niewypowiedzianych żalach i pytaniu, czy można być szczęśliwym, nie rezygnując z siebie.
Od roku opiekuję się moim 94-letnim dziadkiem po jego poważnym upadku. Każdy dzień to walka z własnymi emocjami, zmęczeniem i poczuciem winy. Czy można kochać i jednocześnie mieć dość?
Od rana dom wyglądał jak po przejściu tornada – wszędzie rozsypane płatki, a mój wnuk rozgniatał je na podłodze. Mój mąż siedział przed telewizorem, udając, że nie widzi bałaganu, a ja czułam, jak narasta we mnie frustracja. Czy naprawdę muszę być tą, która zawsze sprząta po wszystkich?
Moja mama zawsze powtarza, że teściowa zawsze będzie faworyzować dzieci swojej córki nad dziećmi swojego syna. Myślę, że mówi to tylko po to, by mnie pocieszyć. Próbuję zrozumieć, dlaczego tak się dzieje, ale to nie jest łatwe.
Przez cały ten czas kupił chleb tylko dwa razy i mleko raz. I zrobił to tylko dlatego, że go o to poprosiłam. Mam na imię Klara.
Bez względu na to, jak bardzo się staram, nigdy nie jest dobrze. Odkąd mama przeszła na emeryturę, czuje się samotna. Teraz sama zachowuje się jak dziecko.
– Zamiast mi podziękować, Ela zaczęła się kłócić. Powiedziała: „Prosiłam Cię tylko o podlewanie kwiatów, więc dlaczego przestawiłaś wszystko?” Chciałam tylko, żeby wrócili do czystego domu… Ale ona się wściekła! Ich miejsce było takim bałaganem, że nie można było nic znaleźć. Zajęło mi dwa tygodnie, żeby wszystko posprzątać. Po moim sprzątaniu wszystko lśniło! –
