Nawet jeśli ugotuję posiłek rano, mój mąż nie zje go wieczorem. Je tylko świeże, gorące posiłki. Muszę wstawać godzinę wcześniej, aby przygotować mu śniadanie i wymyślić coś na obiad. Kolacja jest robiona zaraz po powrocie z pracy. Przy okazji, nie zadowoli się kanapką na obiad; wymaga pełnego posiłku. Rano muszę smażyć kotlety, piec kurczaka. Czy jest wyjście z tej sytuacji?
Ostatnio bardzo się martwię, że będę musiała opiekować się moją teściową zamiast skupić się na własnej rodzinie i wychowywaniu mojego pięcioletniego syna. Każdego dnia mój niepokój rośnie. Zauważyłam nawet, że schudłam i moje włosy przerzedzają się. Myślę, że moje ciało reaguje na stres. Rzecz w tym, że moja mama kiedyś opiekowała się osobami starszymi.
Bez względu na to, jak bardzo się staram, nigdy nie jest dobrze. Odkąd mama przeszła na emeryturę, czuje się samotna. Teraz sama zachowuje się jak dziecko.
Lea nie potrafi postawić się swojemu mężowi Rogerowi, ich najmłodszemu synowi Tymoteuszowi i jego rodzinie. Wszyscy ją wykorzystują, żądając, aby spełniała każdą ich potrzebę.
Miałam dość po jej ostatniej wizycie po sześciu latach przerwy. Ostatnim razem matka mojego męża przyjechała ze swoją siostrą. Oto moja odpowiedź.
– Moja synowa chciała wychować go według nowoczesnych zasad. Nigdy mu niczego nie zabraniała, nigdy go nie karciła, a nawet nie upominała. Na początku byłam zła, że ona
Mam 29 lat, ale obchodzę swoje urodziny dwa razy w roku. Raz w dniu, w którym się urodziłem, a drugi raz w dniu, w którym zostałem uratowany z pożaru. Moja starsza siostra wyciągnęła mnie na kilka minut przed przybyciem straży pożarnej. Nie zdążyliby na czas. Historia jest dość prosta.
Tylko że ja nie pozwolę jej przekroczyć moich granic w żaden sposób. Mój mąż i ja poznaliśmy się pewnego dnia w lokalnej przychodni. Poszłam na rutynowe badanie, a
Czy to była wina taty? Krucha sylwetka mamy, widoczna przez jej nocną koszulę, oraz nowy, błyszczący samochód taty to najżywsze wspomnienia z dzieciństwa Zuzanny. Stała obecność mamy na kanapie w salonie była oznaką jej pogłębiającej się depresji, ale Zuzanna zrozumiała to dopiero dużo później. W małym miasteczku lat 90., nikt nie mówił o zdrowiu psychicznym.
Teraz moja rodzina oczekuje, że przeproszę, ale nie czuję się winna. Niedawno udało mi się spłacić kredyty studenckie po latach ciężkiej pracy. Przez pięć lat poświęcałam wszystko.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
