Mam 29 lat, ale obchodzę swoje urodziny dwa razy w roku. Raz w dniu, w którym się urodziłem, a drugi raz w dniu, w którym zostałem uratowany z pożaru. Moja starsza siostra wyciągnęła mnie na kilka minut przed przybyciem straży pożarnej. Nie zdążyliby na czas. Historia jest dość prosta.
Tylko że ja nie pozwolę jej przekroczyć moich granic w żaden sposób. Mój mąż i ja poznaliśmy się pewnego dnia w lokalnej przychodni. Poszłam na rutynowe badanie, a
Czy to była wina taty? Krucha sylwetka mamy, widoczna przez jej nocną koszulę, oraz nowy, błyszczący samochód taty to najżywsze wspomnienia z dzieciństwa Zuzanny. Stała obecność mamy na kanapie w salonie była oznaką jej pogłębiającej się depresji, ale Zuzanna zrozumiała to dopiero dużo później. W małym miasteczku lat 90., nikt nie mówił o zdrowiu psychicznym.
Teraz moja rodzina oczekuje, że przeproszę, ale nie czuję się winna. Niedawno udało mi się spłacić kredyty studenckie po latach ciężkiej pracy. Przez pięć lat poświęcałam wszystko.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
To prawdopodobnie moja wina; powinnam być bardziej asertywna, ale nie potrafię tego zrobić. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z matką i robię wszystko, co ona chce. Nie mogę nawet wyjść na spacer z przyjaciółmi, bez jej dzwonienia do wszystkich, których zna, aby mnie sprawdzić.
Jako jedyne dziecko, mogę śmiało powiedzieć, że wiem, co to znaczy doświadczać nadopiekuńczości rodziców. Od najmłodszych lat moi rodzice próbowali kontrolować każdy aspekt mojego życia. Moja mama zawsze była niespokojna i miała trudności z panowaniem nad emocjami. Mój tata był zupełnie inny, co często powodowało problemy. Miałam bardzo nietypowe dzieciństwo i młodość. W przedszkolu dopiero zaczynałam się rozwijać.
Kasia zmaga się z poczuciem braku komfortu w domu z powodu ciągłej krytyki dotyczącej jej roli jako żony i matki. Potrzebuje Waszej rady, jak sobie z tym poradzić.
30-letnia kobieta, Anna, opowiada o emocjonalnym zamęcie, jaki przeżyła, gdy jej ojciec, Jan, potrzebował przeszczepu nerki. Ujawnia lata emocjonalnego i fizycznego znęcania się, które zniosła z jego rąk, co doprowadziło do trudnej decyzji o odmowie jego prośby.
Ich córeczka przyszła na świat niespokojna, z problemami trawiennymi, które nie pozwalały zarówno Zuzannie, jak i Damianowi spać w nocy. Ciągły stres skłonił Damiana do podjęcia drastycznej decyzji.
Mam trudności z pogodzeniem moich obowiązków z ciągłymi skargami mojej emerytowanej mamy. Szukam porady, jak skutecznie zarządzać tą sytuacją.
Nawet jeśli ugotuję posiłek rano, mój mąż nie zje go wieczorem. Jada tylko świeże, gorące posiłki. Muszę wstawać godzinę wcześniej, aby przygotować mu śniadanie i wymyślić coś na obiad. Kolację robię zaraz po powrocie z pracy. Przy okazji, nie zadowoli się kanapką na obiad; wymaga pełnego posiłku. Rano muszę smażyć kotlety, piec kurczaka. Czy jest wyjście z tej sytuacji?
