Jako matka, zawsze dążę do pokoju i harmonii wśród moich dzieci. Jeśli chcą spróbować dorosłego życia, niech próbują. Ale czasami droga do niezależności jest pełna nieoczekiwanych trudności.
Moje życie rodzinne nie jest usłane różami, a relacja z mężem jest skomplikowana. Nasza córka jest moim jedynym źródłem radości. Nie mieszkamy z rodzicami, a mimo że utrzymujemy dobre relacje z większością rodziny, moja relacja z teściową jest napięta. Udaje, że ma problemy finansowe, ale w rzeczywistości jest dość zamożna. Matka mojego męża nigdy nic nie daje swojej wnuczce. Może
Po powrocie ze szpitala z noworodkiem, zostałam sama z dzieckiem. Mój mąż jest w pobliżu, ale pracuje cały dzień i oczekuje, że obiad będzie gotowy, gdy wróci do domu. Na początku zazdrościłam tym, którzy mieli babcie do pomocy. Gotują, zabierają dziecko na spacery w wózku i pomagają w domu. Mogą też pilnować dziecka, gdy mama potrzebuje prysznica.
Cały dom był pokryty płatkami, a mój wnuk raczkował, rozprzestrzeniając je jeszcze bardziej. Mój syn miał to posprzątać, ale jego żona odmawia zrobienia tego za niego.
Cały dom był pokryty płatkami, a mój wnuk raczkował, rozprzestrzeniając je jeszcze bardziej. Mój syn miał to posprzątać, ale jego żona odmawia zrobienia tego za niego.
Gdy życie zmienia swoje priorytety, rodzice często myślą mniej o swoich potrzebach, a bardziej o potrzebach dzieci. Ale co się dzieje, gdy dzieci przestają ich potrzebować?
Nie mogę pracować na pełny etat, ponieważ nasze dziecko jest jeszcze bardzo małe, więc na razie muszę polegać na mężu. Kiedyś dostawał premie, które bardzo nam pomagały, ale sytuacja się zmieniła.
– „Ciąża Emilii przebiegała bezproblemowo!” – Pięćdziesięcioletnia Zuzanna opowiada o swojej siostrzenicy. – „Żadnych komplikacji, świetne wyniki badań, niczego nie trzeba było się obawiać. Ale podczas porodu coś poszło nie tak. Nagłe cesarskie cięcie, dziecko na oddziale intensywnej terapii noworodków, a Emilia też nie czuła się dobrze. Wszyscy byliśmy bardzo zestresowani! Niestety, sprawy nie potoczyły się tak, jak się spodziewaliśmy…”
To, że jestem w domu, nie oznacza, że nic nie robię i jestem leniwa. Chętnie zamieniłabym się rolami i zobaczyła, jak długo mój mąż by to wytrzymał. Spoiler: niezbyt długo.
Zmagam się z sytuacją mojej córki w szkole. Jest prześladowana i potrzebuję porady, jak sobie z tym poradzić.
„Co w tym złego? Mamy wspólne dziecko!” odpowiedziała synowa. W rzeczywistości nie ma w tym nic złego. Co więcej, Emilia rozstała się ze swoim pierwszym mężem.
Moja córka znowu ma trudności i zapytała, czy ona i jej rodzina mogą zamieszkać ze mną. Przyjmę ją i moją wnuczkę; nie zostawię ich bez dachu nad głową. Jednak nie chcę widzieć jej męża w moim domu. Mam już dość; raz już razem mieszkaliśmy. On nie potrafi się zachować i ledwo zarabia na życie. Może znaleźć sobie inne miejsce.
