Jak mogło mi się to przytrafić? Jak mogłam stracić nad sobą kontrolę? Śmiali się i mówili, że dopóki sama tego nie doświadczę, nie zrozumiem. To trwało już od dłuższego czasu.
Do momentu, gdy skończyłam 50 lat, nie miałam pojęcia, jak może wyglądać życie innych ludzi, w innym kraju, z różnymi perspektywami na życie. Dorastając w małym miasteczku w Polsce, nauczono mnie, że rodzina jest najważniejsza. Dopiero później w życiu zdałam sobie sprawę, ile przegapiłam.
Nasz związek miał swoje wzloty i upadki, ale był czas, kiedy naprawdę się kochaliśmy. Pozwólcie, że zacznę od początku. Kiedy byłam młodą, idealistyczną siedemnastolatką marzącą o pokoju na świecie, błyskotliwej karierze i rycerzu na białym koniu, poznałam jego. Tego jedynego. Jakub miał wtedy dwadzieścia lat, ale wydawało się, że rozumie mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Zalecał się do mnie z
Zostać czy wyjechać, wytrzymać czy poddać się, wybaczyć czy trzymać urazę… To bolesna i skomplikowana historia mojej przyjaciółki, która stanęła przed niemożliwym wyborem. Jej matka, Maria, pracowała w Warszawie przez wiele lat.
Wyszłam za mąż za Jana, gdy miałam 20 lat. Byłam w nim po uszy zakochana. Spotykaliśmy się przez osiem miesięcy, potem wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy z jego rodzicami. Nie wiedziałam wtedy, że popełniam ogromny błąd. Pozwólcie, że opowiem wam o sytuacji, która wywróciła moje życie do góry nogami. W tamtym czasie pracowałam i studiowałam, a
Miałem własne mieszkanie i prestiżową pracę. Kobiety lgnęły do mnie, bo byłem uosobieniem „idealnego kawalera”. Przelotne związki mi odpowiadały, przynajmniej tak myślałem.
Emilia ma trzech synów, z których każdy jest szczęśliwie żonaty. Dziesięć lat temu poślubiłam jej najstarszego syna. Od tego czasu nasza relacja z teściową wydawała się poprawiać, ale ostatnie wydarzenia zmieniły wszystko na gorsze.
Matka nie była zachwycona wyborem partnerki swojego syna, ale ponieważ ją kochał, zaakceptowała jego decyzję i powstrzymała się od ingerowania w ich związek. Wierzyła, że jej dom powinien być miejscem szacunku i harmonii, ale sytuacja zaczęła się pogarszać.
Trudno jest pogodzić się z faktem, że ktoś, komu ufaliśmy, nas wykorzystał. Czy zaufanie można odbudować po takiej zdradzie? Ból zawodu ze strony najbliższych jest najtrudniejszy do zniesienia. Około rok temu zostawiłam za sobą swoje dawne życie.
– Zamiast mi podziękować, Sara zaczęła się kłócić. Powiedziała mi: „Prosiłam cię tylko o podlewanie kwiatów, więc dlaczego przestawiłaś wszystko?” Chciałam im pomóc wrócić do czystego domu… Ale ona zaczęła kłótnię! Ich miejsce było takim bałaganem, że nie można było nic znaleźć. Zajęło mi dwa tygodnie, aby wszystko posprzątać. Po moim sprzątaniu wszystko lśniło! –
Nigdy nie czułem się stary. W rzeczywistości nigdy nie czułem się jak dorosły, mimo że niedawno skończyłem 60 lat. I co z tego? Nadal mam większość zainteresowań z czasów studiów i starych przyjaciół. Nasza grupa nie rozpadła się jak inne pod ciężarem obowiązków rodzinnych. Nigdy nie byłem żonaty, chociaż, szczerze mówiąc, kobiety wykazywały zainteresowanie.
Opowiem trochę o moim pierwszym mężu. Oboje pochodziliśmy z modestnych środowisk; nie otrzymałam nic od rodziców (wynajmowaliśmy), podczas gdy on odziedziczył dom po swoim zmarłym ojcu. Jego ojciec rozwiódł się z moją byłą teściową dawno temu, zostawiając ją samą z dzieckiem. Nie obwiniam go. Mnie również trudno było się z nią dogadać. Za każdym razem
