Emilia, pozornie oddana matka trójki dzieci – Eryka, Norberta i Anny – wydawała się uosabiać istotę bezinteresownego rodzicielskiego poświęcenia. Od momentu narodzin pierwszego dziecka, całkowicie poświęciła się ich wychowaniu, rzadko opuszczając domowe zacisze. Gdy dzieci dorastały i zaczynały uczęszczać do szkoły, z zapałem wspierała ich zajęcia pozalekcyjne, zachęcała do rozwijania zainteresowań i pielęgnowała miłość do sztuki. Jednak finansowe i emocjonalne obciążenie tych działań było ogromne. To, co wydawało się czystym aktem miłości, skrywało przebiegłą strategię, która nie była w pełni ukierunkowana na dobro dzieci.