„Obawy o przyszłość: Czy będę musiała opiekować się teściową?”

Ostatnio nie mogę spać spokojnie. Myśli o przyszłości nie dają mi spokoju. Moja teściowa, pani Zofia, ma już swoje lata i coraz częściej narzeka na zdrowie. Boję się, że wkrótce będzie przykuta do łóżka, a ja będę musiała się nią opiekować. To nie jest łatwe zadanie, zwłaszcza że mam pięcioletniego syna, który potrzebuje mojej uwagi i troski.

• „Kasia, co się dzieje? Wyglądasz na zmęczoną,” zapytała mnie ostatnio moja przyjaciółka Ania.

• „Nie mogę przestać myśleć o teściowej. Co jeśli będę musiała się nią zajmować? Jak to wpłynie na moją rodzinę?” odpowiedziałam z ciężkim sercem.

Moja mama była kiedyś opiekunką osób starszych. Pamiętam, jak wracała do domu zmęczona i wyczerpana. Opowiadała mi o trudach tego zawodu, o tym, jak ciężko jest patrzeć na cierpienie innych ludzi. Teraz te wspomnienia wracają do mnie ze zdwojoną siłą.

• „Mamo, jak ty to robiłaś? Jak dawałaś radę?” zapytałam ją pewnego wieczoru.

• „To nie było łatwe, Kasiu. Ale musiałam. Nie miałam wyboru,” odpowiedziała z smutkiem w oczach.

Z dnia na dzień coraz bardziej się martwię. Zaczęłam nawet zauważać, że schudłam i gubię coraz więcej włosów. Chyba mój organizm właśnie tak reaguje na stres. Mój mąż, Tomek, stara się mnie pocieszyć, ale sam też jest zaniepokojony.

• „Kasia, musimy porozmawiać z mamą. Może znajdziemy jakieś rozwiązanie,” powiedział mi pewnego wieczoru.

• „Ale jakie? Nie stać nas na prywatną opiekunkę,” odpowiedziałam z rezygnacją.

Czuję się jak w potrzasku. Z jednej strony kocham swoją rodzinę i chcę dla nich jak najlepiej. Z drugiej strony nie mogę zostawić teściowej samej sobie. To byłoby niehumanitarne. Ale jak pogodzić te dwie rzeczy?

• „Mamo, co byś zrobiła na moim miejscu?” zapytałam ją ponownie.

• „Nie wiem, Kasiu. Każda sytuacja jest inna. Musisz podjąć decyzję, która będzie najlepsza dla ciebie i twojej rodziny,” odpowiedziała.

Czasami czuję, że jestem na skraju załamania nerwowego. Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam ten stres. Każdego dnia budzę się z nadzieją, że może coś się zmieni, że może znajdziemy jakieś rozwiązanie. Ale dni mijają, a ja wciąż nie widzę wyjścia z tej sytuacji.

• „Kasia, musisz dbać o siebie. Jeśli ty się załamiesz, kto zajmie się synem?” przypomina mi Ania.

• „Wiem, ale to takie trudne,” odpowiadam z łzami w oczach.

Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Może będę musiała podjąć trudną decyzję i poświęcić część swojego życia dla teściowej. Może znajdziemy jakieś inne rozwiązanie. Ale jedno jest pewne – czeka mnie trudny czas pełen wyzwań i emocji.